از شعر تا عاشورا

كتابدار در این برنامه در مورد شعر آیینی صحبت كرد و گفت :

امروزه در قالب های مختلف دیگری غیر از غزل و قصیده و در قالب نیمایی جوانان شعر آیینی می سرایند. از جمله برخی اشعار علیرضا قزوه، مجید اسكندری و ...

او همچنین در ادامه افزود: در باور بسیاری هر شعری كه موضوع دینی داشته و در مدح و منقبت و مراثی ائمه اطهار (علیهم السلام) سروده شده باشد، شعر آیینی ست. این بدترین و نارساترین تعریفی ست كه از شعر دینی و آیینی می توان ارائه داد. با چنین تعریف نارسایی شاعرانی همچون حافظ به اعتبار این كه پوسته، برونه و موضوع اشعارشان دینی نیست، بیرون از دایره شعر آیینی قرار می گیرند، و شوربختانه شاعرانی كه شعرشان هیچ نسبتی با شعر آیینی اصیل و فاخر ندارد، صرفا به اعتبار این كه موضوع اشعارشان دینی ست، در صف شاعران آیینی! حال آن كه اطلاق عنوان «شعر آیینی» بر بسیاری از شعرهایی كه موضوع دینی دارند، به خاطر آن كه از موضع و مضمون ارجمند و شریفی برخوردار نیستند، جفا به شعر و شاعران آیینی ست.
كتابدار در ادامه در مورد اشعار آیینی و خاطره انگیز بودن آن ها صحبت كرد و گفت :
مثلا اشعار معروفی همچون «باز این چه شورش است» یا «امشبی را شه دین در حرمش مهمان است» و ... اشعاری هستند كه درباره آن صحبت می‌شود.


این كه اشعار در چه سالی سروده شده است، مردم چه میزان با این اشعار ارتباط برقرار كردند، فلسفه ماندگاری این شعر‌ها چیست، چه كسانی این اشعار را در قالب‌های مختلف مداحی، آواز، مناجات، موسیقی و ... خوانش كردند، در چه دستگاه‌های آوایی تاكنون اجرا شده است و چقدر امكان خوانش در دستگاه‌های مختلف دارد.