از دیار جنوب تا دیار عاشقی

"ناصر عبداللهی" را بسیاری، بهترین و مردمی ترین خواننده ایرانی پس از انقلاب میدانند. وی در ابتدا با ترانه "ناصریا" به شهرت رسید.
ناصر عبداللهی در دهمین روز از دی ماه 1349 در بندرعباس متولد شد، بدنبال حادثه‌ای در كودكی، مشكل تكلم پیدا كرد و به توصیه پزشك، برای درمان، به خوانندگی روی آورد، كه این امر موجب علاقه اش به موسیقی در سالهای نوجوانی شد، و درپی آن فعالیت حرفه ای در دنیای موسیقی را از سال 74 آغاز كرد.
خواننده جنوبی مردمی و پرطرفدار موسیقی پاپ، بعداز آشنایی با "محمدعلی بهمنی" و معرفی او به یك انتشارات به تهران آمد و فعالیت های هنری اش را در تهران پیگیری كرد و آلبوم هایی چون "عشق است"، "دوستت دارم"، "بوی شرجی"، "هوای حوا"، "ماندگار"، و "رخصت" را روانه بازار موسیقی كرد.
ترانه "ناصریا" یكی از ماندگارترین آهنگ های ناصر عبداللهی است، كه سال76 با گویش بندری ساخته شد، و با وجود طرفداران زیاد، با انتقادهایی هم مواجه شد. اما وی معتقد بود كه این ترانه ریتم عربی دارد، ریتمی كه بارها با سازهای دیگری نظیر عود، دهل، و دف نواخته شده‌بود، اما تاكنون هرگز با گیتار نواخته نشده‌بود، و عبداللهی این كار را انجام داد.
"ناصر عبداللهی" در ترانه‌های خود از كسی تقلید نمی‌كرد و صدایی منحصر به فرد داشت. بیشتر اشعار ترانه‌های او از سروده‌های "محمدعلی بهمنی" بود. در كار موسیقی به گفته خود وی تحت تأثیر سبك موسیقی "ابراهیم منصفی" بود. طوری كه در سال‌های آغازین كار هنری ترانه‌های "منصفی" را بازخوانی می‌كرد.
ترانه های مورد انتخاب وی در آلبوم هایش عمدتاً دارای مفاهیم اجتماعی و حماسی (مانند ترانه های «یادم باشد»، «كودكان خیابانی»، «سربلند» و «شیوه ی ما»)، مذهبی (مانند ترانه های «مهر علی و زهرا»، «احمد ثانی»، «یا فاطمه» و «مهر دلبر») و عاشقانه (مانند ترانه های «تو ای عشق»، «ماه من»، «بهت نگفتم» و «راز») بودند.
بابك بیات، آهنگساز مطرح كشورمان، در سال 77 با اشاره به "ناصر عبداللهی" گفته بود؛ "این جوان یك روز ستاره موسیقی پاپ ایران می‌شود." با اینكه ناصر 9 سال بعد(29آذر85) به شكل ناباورانه‌ای از میان ما رفت، اما حرف "استاد بیات" به حقیقت پیوسته بود.