بیست و هفتم فروردین، زادروز محمدعلی بهمنی، یكی از شاعرانِ مطرح امروز و از غزل‌سرایان نامدارِ معاصر است.
محمدعلی بهمنی از جمله شاعرانی است كه شعرش هم مطلوب اهل فن است و هم مورد پسند و علاقه عامه مردم. اینكه آهنگ‌های بسیاری با صدای خوانندگانِ گوناگون، با شعرهایی از بهمنی خاطره چند نسل شده، خود گویای محبوب بودنِ شعر محمدعلی بهمنی است.
افزون بر آثارِ موسیقاییِ پیش از انقلاب در سال‌های پس از انقلاب نیز آهنگ‌های گوناگونی بر روی غزل‌ها و ترانه‌های بهمنی خوش نشسته‌اند و در ذهن مردم ماندگار شده‌اند. یكی از این ترانه‌ها، «دهاتی» است:
ساده بگم، ساده بگم، ساده بگم دهاتیم
اهل همین نزدیكیا
همسایه روشنی و هم‌خونه تاریكیا...
این ترانه در 1378 خورشیدی با صدا و آهنگسازی شادمهر عقیلی منتشر شد. روانشاد ناصر عبداللهی نیز همكاری‌های موسیقیایی خاطره‌انگیزی با محمدعلی بهمنی داشته است. از جمله این آثار می‌توان به «هوای حوا» (دل من یه روز به دریا زد و رفت...) و «طعنۀ ناشنیده» (این شفق است یا فلق، مغرب و مشرقم بگو...) اشاره كرد. یكی از معروف‌ترین بهارانه‌های موسیقی ایران نیز با شعری از محمدعلی بهمنی ساخته شده است:
صدا همون صدا بود
صدای شاخه‌ها و ریشه‌ها بود
بهار بهار، چه اسم آشنایی
صدات می‌آد، اما خودت كجایی...
ترانه «بهار بهار» را دو نفر خوانده‌اند كه متاسفانه هر دو نیز امروز دیگر در این جهان نیستند؛ روانشاد تورج شعبانخانی كه آهنگساز این قطعه نیز هم او است، نخستین بار این قطعه را خوانده و مرحوم ناصر عبداللهی نیز سال‌ها پس از اجرای نخست، این آهنگ را بازخوانی كرده است. در سال‌های اخیر هم موسیقی تیتراژ پایانی سریال «وضعیت سفید» (به كارگردانی حمید نعمت‌الله) را علیرضا قربانی با آهنگی از سهراب پورناظری بر روی شعری از محمدعلی بهمنی خوانده است:
گفتم بدوم تا تو همه فاصله‌ها را
تا زودتر از واقعه گویم گِله‌ها را...
استاد محمدعلی بهمنی شاعری است كه در شعرگفتنِ خویش اصول دارد. او از تبارِ گویندگانی است كه مخاطب را به دنبالِ شعر خویش می‌كشد، نه برعكس؛ و به گواهِ كارنامه شاعریِ پُربارش می‌توان گفت كه وی حرمتِ شعر خویش را و اعتبارِ شاعری خود را هیچ‌گاه فدای پسندهای متغیّر مخاطب نكرده است. عبدالجباری كاكایی در بخش دیگری از سخنرانی خود، به عشق در غزل بهمنی و ویژگیِ مهمِ آن اشاره كرده كه این، خود جلوه ای از همین حفظ اصول در شعر استاد بهمنی است:
«عاشقانه‌های بهمنی به نوعی عشقِ افلاطونی است كه سه ضلعِ معروف توصیفِ زیبایی معشوق، ابراز صمیمیتِ با معشوق و تعهدِ ماندگاری با معشوق (پایداری در عشق) را دارا است. بهمنی اصلاً تمایلی به بُعدِ شهوانی یا لذت‌جویی در شعر خویش ندارد. او گاهی در راهنمایی به شاعران جوان نیز توصیه می‌كند كه می‌شود تابوها و خطوطِ قرمزِ مورد احترام جامعه را نشكست و در عین حال زیبا و عاشقانه نیز غزل گفت».
