بوی جوی مولیان آید همی...

خلیلی فر در این برنامه در مورد اشعاری چون رودكی و فرخی سیستانی صحبت كرد و گفت :
تأثیر شعر بر موسیقی شگفت انگیز است. او در ادامه در مورد شعر بوی جوی مولیان و تأثیر آن صحبت كرد و گفت :
در اغلب فرهنگها و تراجم و تذكره ها بدان اشاره شده است كه جوی مولیان، جویی است در نزدیكی قلعه بخارا كه در آنجا سامانیان باغ بزرگی داشته اند و همچنین محله مولیان كه از مجموعه مطالب برمی آید جوی مولیان نام ضیاعی و باغی و قصر پادشاهی در بیرون شهر بخارا بوده است و جایی نزه و با صفا و...(محیط زندگی و احوال و اشعار رودكی، صص 380-381). اما ریاحی می گوید:« جوی مولیان نه اسم جویی بلكه نام كوی و محله ای در بخارا بوده است، به طوری كه در تاریخ بخارا آمده، این محل ضیاعی(ملك و مزرعه ای) در خارج حصار بخارا و اسماعیل سامانی كه همیشه نگران حال بندگان خود بود آن را خرید و در اختیار مولیان(غلامان آزاد كرده) نهاد« تا جوی مولیان» نام شده و عامه مردم«جوی مولیان»گویند.
قصیده رودكی و استقبال كنندگان

بدون شك این قصیده رودكی بسیار معروف و مشهور گردید و در بسیاری از كتب و آثار ادبیات و شاعران ایرانی بدان اشاره شده و افراد فراوانی به استقبال از آن پرداخته اند كه این افراد را می توان در سه گروه دسته بندی كرد:
1-كسانی كه به استقبال آن رفته و از آن تضمین كرده اند؛
2-شاعرانی كه تضمین نكرده اند اما در وزن و قافیه یا حداقل ردیف استقبال كرده اند؛
3-اشعاری كه با وجود تنها ردیف و گاهی قافیه شعر رودكی، احتمال استقبال می رود.

خلیلی در ادامه در مورد موسیقی دوران صفویه و زندیه صحبت كرد و گفت :

یكی از هدفهای سیاسی مهم پادشاهان صفوی این بود كه مذهب تشیع را در ایران راسخ و پابرجا سازند. برای پیشبرد این هدف ناچار بودند بیشترین زمان و توان خود را صرف تبلیغات مذهبی نمایند.از اینرو بود كه در این زمان حكمت و فلسفه و عرفان رخت بر بست و شعر و ادب و موسیقی رو به سراشیبی نهاد. هرچند شاه عباس خود اهل موسیقی بود و به این هنر توجه كرد و در تشویق موسیقیدانان كوشید و در اثر توجه او موسیقیدانان بنامی ظهور كردند اما این نهضت هنری بعد از مرگ این پادشاه پایدار نماند و در مجموع تعامل شاهان و حكمرانان صفوی از یك طرف و چالش میان فقها و دیگر عالمان دین از طرف دیگر سبب شدت و ضعف روند زندگی موسیقایی گردید. در این زمان موسیقی نظری و علمی روند رو به رشدی نداشت اگرچه شاهان صفوی به آواز و رقص علاقه داشتند ولی فن موسیقی رو به انحطاط رفت.
عصر شاه‌عباس در تاریخ موسیقى ایران اهمیت بسیار دارد. هنر موسیقى در ایران كه پس از دربار هرات و گذشتن عصر سلطان حسین بایقرا و وزیر هنرپرورش امیر على‌شیر نوایى به‌سبب نبودن حامى و مشوق معتبر رو به ضعف و فراموشى رفته، راه زوال مى‌سپرد. در سایهٔ حمایت و تشویق و توجه این پادشاه هنرمند و هنرپرور رونق گرفت و روح تازه‌اى بر كالبد موسیقى و موسیقى‌دانان ایران دمیده شد و در نگهدارى و بقاى باقى‌ماندهٔ موسیقى قدیم ایران تأثیرى به‌ساز داشت.