دكتر سمیه شكری: عشق، شرط روزه‌داری پرفضیلت است، نه احساس وظیفه
دكتر سمیه شكری، دكترای ادبیات و روان شناس، در گفتگو با برنامه " هفت شهر عشق" با موضوع "نگاه مولانا به روزه" گفت: مولانا در مثنوی بیشتر درباره «جوع عارفانه» و «گرسنگی اختیاری» صحبت می‌كند و با تاكید بر "عشق به انجام كار" به جای "احساس وظیفه" معتقد است؛ هر تكلیف كه انسان از سرِاجبار انجام دهد هر چند انجام وظیفه و ارزشمند است، اما شاید چندان فضیلتی نداشته باشد؛ بلكه باید با عشق انجام شود.
وی همچنین با اشاره به این شعر از مولانا؛
«باش در روزه شكیبا و مصر
دم به دم قوت خدا را منتظر»
گفت: از دید مولانا رنج رساندن به تن نوعی فضیلت، و «رهایی روح» را در پی دارد چراكه روزه، رزق معنوی به وجود می‌آورد.
وی همچنین با اشاره به این سخن مولانا؛
«این دهان بستی دهانی باز شد
كو خورنده لقمه های راز شد»
افزود: در نگاه مولانا ملكوت خدا رزق و روزی معنوی را در وجود و بطنِ انباشته از غذا راه نمی‌یابد بلكه رزق معنوی و شكوفایی باطنى در گرسنگیِ عارفانه حاصل می‌شود.
وی در پایان گفت: مولانا معتقد است روزه ایی كه با غر زدن و عذاب كشیدن و تمركز بر گرسنگی كشیدن باشد دارای فضیلت چندانی نیست بلكه روزه عارفانه و گرسنگی عارفانه مورد نظر است، كه قسمت هر كس نمی شود؛ یعنی سعی كنیم روزه داری ما، شادمانه و با احساس خرسندی و تلاش برای تبدیل طعام جسمی به طعام آسمانی باشد.
