در گوش من مجال نماندست پند را...!

آن نقش بین كه فتنه كند نقش‌بند را

و آن لعل لب كه نرخ شكستت قند را

پندم مده كه تا بشنیدم حدیث دوست

در گوش من مجال نماندست پند را

چون از كمند عشق امید خلاص نیست

رغبت بود بكشته شدن پای بند را

آنرا كه زور پنجهٔ زور آوری نماند

شرطست كاحتمال كند زورمند را

گر پند میدهندم و گر بند مینهند

ما دست داده‌ایم بهر حال بند را

نگریزد از كمند تو وحشی كه گاه صید

راحت رسد ز بند تو سر در كمند را

بركشته زندگی دگر از سر شود پدید

گر بر قتیل عشق برانی سمند را

هر چند كز تو ضربت خنجر گزند نیست

عاشق باختیار پذیرد گزند را

خواجو چو نیست زانكه ستم می كند شكیب

هم چاره احتمال بود مستمند را

خواجوی كرمانی