روایتی مستند از زندگی «فریدون مشیری» در "چراغداران" رادیو فرهنگ

«چراغداران » امروز به پخش مستند زندگی «فریدون مشیری»، شاعر و روزنامه نگار معاصر اختصاص دارد.
فریدون مشیری در سی ام شهریور 1305 در تهران خیابان ایران (خیابان عین الدوله) به دنیا آمد. سال‌های اول و دوم تحصیلات ابتدایی را در تهران انجام داد و سپس به علت مأموریت اداری پدرش به مشهد رفت و بعد از چند سال دوباره به تهران بازگشت و سه سال اول دبیرستان را در دارالفنون گذراند و آنگاه به دبیرستان ادیب رفت.
مشیری هم‌زمان با تحصیل در سال آخر دبیرستان در اداره پست و تلگراف مشغول به كار شد. در همان سال مادرش در سن 39 سالگی در گذشت كه اثر عمیقی در او بر جا گذاشت. سپس در آموزشگاه فنی وزارت پست و تلگراف مشغول تحصیل گردید. روزها به كار می‌پرداخت و شب‌ها به تحصیل ادامه می‌داد. از همان زمان به مطبوعات روی آورد و در روزنامه‌ها و مجلات كارهایی از قبیل خبرنگاری و نویسندگی را به عهده گرفت. بعدها در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل ادامه داد. اما كار اداری از یك سو و كارهای مطبوعاتی از سوی دیگر، در ادامهٔ تحصیلش مشكلاتی ایجاد می‌كرد. سرانجام تحصیل را رها كرد اما كار در مطبوعات را ادامه داد. از سال 1332 تا 1351 مسئول صفحه شعر و ادب مجله روشنفكر بود. این صفحات به تمام زمینه‌های ادبی و فرهنگی از جمله نقد كتاب، فیلم، تئاتر، نقاشی و شعر می‌پرداخت. بسیاری از شاعران مشهور معاصر، اولین بار با چاپ شعرهایشان در این صفحات معرفی شدند. مشیری در سال‌های پس از آن نیز تنظیم صفحه شعر و ادبی مجله سپید و سیاه را برعهده داشت. در همان سال‌ها با مجلهٔ سخن به سردبیری پرویز ناتل خانلری همكاری داشت. وی در سال 1350 به شركت مخابرات ایران انتقال یافت و در سال 1357 از خدمت دولتی بازنشسته شد.
مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً از پانزده سالگی شروع كرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در 28 سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در 1334 به چاپ رسید.
مشیری توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سال‌های 1350 تا 1357 عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت، و در كنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی، و غنی ساختن برنامه گلهای تازه در رادیو ایران در آن سال‌ها داشت. علاقه به موسیقی در مشیری به گونه‌ای بوده‌است كه هر بارسازی نواخته می‌شده مایه آن را می‌گفته، مایه‌شناسی‌اش را می‌دانسته، بلكه می‌گفته از چه ردیفی است و چه گوشه‌ای، و بارها شنیده شده كه تشخیص او در مورد برجسته‌ترین قطعات موسیقی ایران كاملاً درست و همراه با دقت تخصصی بوده‌است.
معروفترین شعر وی «كوچه» نام دارد كه در اردیبهشت 1339 در مجله «روشنفكر» چاپ شد. این شعر از زیباترین و عاشقانه‌ترین شعرهای نو زبان فارسی است.
با توجه به علاقه‌ای كه وی به عرفان و تصوف ایرانی داشت، مجموعه‌ای از 100 ماجرا منسوب به ابو سعید ابوالخیر را باعنوان «یكسو نگریستن و یكسان نگریستن» و با مقدمه‌ای به قلم جواد نوربخش در اوایل دهه 1340 منتشر كرد .
مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه 3 آبان‌ماه 1379 خورشیدی در 74 سالگی در تهران درگذشت و در قطعهٔ هنرمندان بخشت زهرا به خاك‌سپرده‌شد .
برنامه «چراغداران» را به تهیه كنندگی حسینی باغسنگانی و روایت بهروز رضوی ساعت 12:15 روی موج‌اف ام ردیف106 مگاهرتز از رادیو فرهنگ بشنوید .