هر چند كاربرد عصا به عنوان وسیله كمكی در رفت و آمد نابینایان، از سده‌ها پیش متداول بوده، ولی به كار گیری عصای سفید به شكل امروزی و به عنوان نماد بعد از جنگ جهانی اول رایج شد.
پانزدهم اكتبر، به عنوان روز بزرگداشت نابینایان و قانون عصای سفید، نامگذاری شده است.
هر چند كاربرد عصا به عنوان وسیله كمكی در رفت و آمد نابینایان، از سده‌ها پیش متداول بوده، ولی به كار گیری عصای سفید به شكل امروزی و به عنوان نماد بعد از جنگ جهانی اول رایج شد.
در سال 1921م. جیمز بیگز عكاس انگلیسی كه در سانحه‌ای بینایی خود را از دست داده بود برای در امان ماندن از تصادف حین رفت و آمد در خیابان‌های اطراف محل زندگی خود ابتكار استفاده از عصای سفید را به كار برد .پس از آن دو تن از برجسته‌ترین محققان آمریكائی به نام‌های دكتر ناول پری (ریاضیدان) و دكتر جاكوپس تن بروك (حقوقدان)، توانستند قانونی در پانزدهمین روز از ماه اكتبر به عنوان قانون عصای سفید به تصویب برسانند و این روز را، به عنوان روز جهانی نابینایان نامگذاری كنند. در این قانون، تمامی حقوق اجتماعی فرد نابینا به عنوان عضوی از جامعه‌ی متمدن، انعكاس یافته است.
در راستای ایجاد امكانات برای روشندلان ،خط بریل برای نابینایان ابداع شد . خط بریل، خطی است كه در قرن نوزدهم میلادی، برای سهولت كار افراد نابینا و كم بینا در امر تحصیل و تعلیم و تربیت توسط لویی بریل فرانسوی ابداع گردید. پدر لویی بریل كفاش بود و لویی دركارگاه وی كار می كرد. روزی درفش كفاشی به چشم وی برخورد كرد و در اثر این حادثه، لویی از نعمت بینایی محروم گردید. پس از آن، او درباره افرادی كه از نعمت بینایی برخوردار نبودند، بسیار اندیشید و سرانجام به فكر افتاد تا خطی را به وجود آورد كه افراد نابینا به وسلیه آنْ به راحتی به امر خواندن و نوشتن بپردازند. او پس از مدت ها، موفق به ابداع خطی گردید كه به نام وی، بریل، نامیده شد.
نوع رفتار با نابینایان در جامعه، می تواند در سرنوشت آن ها و حالات روحی و روانی شان تأثیرات متفاوتی بگذارد. برای رفتار و تعامل با نابینایان، باید از یك سری نكات غافل نبود؛ از جمله آن ها این كه واقع بین باشیم و به آن ها بفهمانیم كه با دیگران هیچ گونه تفاوتی ندارند؛ آن ها را با نام صدا بزنیم و وقتی به آن ها نزدیك می شویم، به نحوی آن ها را از حضور خود آگاه كنیم و اگر احتمال می دهیم ما را نشناسد، بهتر است خود را دقیق به آن ها معرفی كنیم؛ از كمك هایی كه به استقلال و خودكفایی آن ها لطمه می زند، جدا بپرهیزیم.
نباید با ترحم های بی خود و یا مهر و علاقه و احساس بی مورد، باعث رنجش آن ها شد؛ برای راهنمایی آن ها، از كلمه هایی مثل آن جا، این جا، كمی آن طرف تر و غیره استفاده نكنیم، بلكه باید از كلمات دقیق و با معنای روشن استفاده كرد؛ هنگام صحبت با آن ها روبه رویشان بنشینیم؛ از جابه جایی وسایل آن ها بدون اجازه شان بپرهیزیم؛ از او بخواهیم در فعالیت های مختلف شركت كنند و والدین، اطرافیان و مربیان را از طریق آموزش های لازم و برنامه های مشاوره، با مسائل نابینایان آشنا ساخت.
