علی (ع)، تجسم عدالت است. تجسم اجرای تام و تمام حق. او، بعد از وجود مبارك رسول اكرم(ص)، دومین تجسم كاملی است از آن انسان كامل كه اسلام عرضه می دارد.
نویسنده: ارسطو جنیدی
پیروان راستین پاكی و تقوا و شیفتگان علی بن ابی طالب (ع)، درود و سلامی به وسعت روح مصفای برترین شاگرد مكتب پیامبر اسلام بر شما باد.
امروز، عید سعید غدیرخم است. روز ولایت و عشق و پیروی از نیكی محض.
روزی كه پیغمبر بزرگوار اسلام به امر خداوند دین مبین اسلام را بر مردمان كامل كرد و گرامی ترین، سزاوارترین و با تقواترین شاگرد مكتب نورانی خویش را به امامت و ولایت و سرپرستی مردمان برگزید و اجازه نداد كه درهای آسمان پس از رحلت وجود مباركش بر روی مردمان بسته شود.
علی (ع)، تجسم عدالت است. تجسم اجرای تام و تمام حق. او، بعد از وجود مبارك رسول اكرم(ص)، دومین تجسم كاملی است از آن انسان كامل كه اسلام عرضه می دارد.
از دیرباز عشق و دلبستگی ایرانیان به مولای متقیان زبانزد جملگی مسلمانان گیتی بوده و این عشق و ارادت و شیفتگیِ شیداگونه در ادبیات پارسی كه بهترین نماینده تفكر ایرانی است، به شدت منعكس شده و نویسندگان و شاعران پارسی گویِ بسیاری سر در آستان ارادت آن خورشید ولایت نهاده اند. حجم اشعار در عشق و شوریدگی نسبت به حضرت امیر آن قدر زیاد است كه جمع كردن آن اشعارِ ناب از دل دیوان های شاعران گرانقدر ما، خود به تنهایی دایره المعارفی بزرگ از سروده های ناب ولایی را تشكیل می دهد. اما با توجه به كوتاهی مجال و فرصت، ما امروز تنها به چند بیت از زیباترین اشعار منقبتی ادب پارسی، و دو بخش از سخنان لطیف حكیم فردوسی و مولوی در وصف شیر خدا بسنده می كنیم و از پیشگاه مطهر امامِ مهربانمان طلب بخشش و نیز دعای خیر داریم.
علاقه به خاندان رسول(ص) و به ویژه مولای متقیان(ع) را باید یكی از خصوصیات بارز ایرانیان دانست كه در ادبیات پارسی به شدت مصداق دارد.
می توان گفت، هیچ كدام از دیگر شخصیت های اسلام مانند حضرت رسول اكرم صل الله علیه و آله و حضرت علی علیه السلام مورد تكریم شاعران ایرانی قرار نگرفته اند.
از جملهء مهم ترین خصوصیات ایرانیان بعد از ظهور آیین مقدس اسلام، دلبستگی و علاقه ای بود كه مردم این سرزمین به خاندان حضرت ختمی مرتبت (ص) و شخص حضرت مولا علی (ع) و فرزندان آن امام بزرگوار داشتند.
حكیم ابوالقاسم فردوسی زیباترین و ستوده ترین تكریم ها و منقبت های ادب پارسی را در باب مولای عزیزما بیان كرده. شیفتگی او به ذات مقدس علی علیه السلام، شیداگونه و وصف ناشدنیست.
در دیباچه شاهنامه این ابیات زیبا را در مدح حضرت امیر می بینیم كه در ان ابیات حضرت امیر(ع) و اهل مباركش را همراه با حضرت رسول اكرم(ص) ساكنان كشتی رستگاری و ایمان می بیند و به دل خویش مژده می دهد كه اگر با این دو نور خدا همراه گردم، هرگز غرقهء دریای اهریمنِ گمراهی نخواهم شد:
حكیم(=مقصود، خداوند است) این جهان را چو دریا نهاد
برانگیخته موج او تند باد
چو هفتاد كشتی بر او ساخته
همه بادبان ها بر افراخته
میانه یكی خوب كشتی عروس
برآراسته همچو چشم خروس
پیمبر بدو اندرون با علی
همه اهل بیت نبی و وصی
خردمند كز دور دریا بدید
كرانه نه پیدا و بن ناپدید،
بدانست كو موج خواهد زدن
كس از غرق بیرون نخواهد شدن
به دل گفت ار با نبی و وصی
شوم غرقه، دارم دو یار وفی
و ناگاه چه شورانگیز جهان بینی زیبای خویش را عاشقانه فریاد می زند و دیگران را نیز به پیروی از علی(ع) فرامی خواند و چنین زیبا می سراید كه:
اگر چشم داری به دیگر سرای
به نزد نبی و علی گیر جای
منم بنده اهل بیت نبی
ستاینده خاك پاك وصی
برین زادم و هم برین بگذرم
چنین دان كه خاكِ پی حیدرم
و چه صادقانه بیان می كند كه سخن در وصف علی (ع) تمام ناشدنیست و مولای ما، دریایی كرانه ناپدید است:
ازین در سخن چند رانم همی؟
همانا كرانش ندانم همی
و اكنون اشاره ای كوتاه به چند بیت از مولوی.
جلال الدین مولوی در مثنوی كه بی شك مهم ترین كتاب عارفانه ادبیات ایران و جهان است، شورانگیزترین ستایش ها را در مورد حضرت علی (ع) بیان داشته. او صحنه شكوهمند غدیر را چه استادانه با زبان ادبی خویش نقاشی می كند:
زان سبب پیغمبر با اجتهاد
نام خود، وانِ علی، مولا نهاد
گفت هركو را منم مولا و دوست
ابن عم من، علی مولای اوست
جلال الدین به زیبایی بیان می كند كه همان گونه كه حضرت خاتم النبیین(ص) بر دل ها فرمانروایی می كرد و چنان مردمان را شیفته خود می ساخت كه حتی دشمن اهریمنی او، ابوسفیان هم بدین حقیقت اعتراف داشت، شاگرد بی همتا و برترین دست پرورده عزیز مكتب مقدسش نیز چون رسول این آیین، بر دل ها حكومت دارد و این حكومت هزار و چهارصد سالست كه پا برجاست و تا قیام قیامت نیز عشق به علی در هر دل جویای حقیقتی می درخشد. اما این عشق پاك و زیبا و زلال در میان ما ایرانیان رنگی دگر دارد و شیدایی ایرانی بر ذات پاك مولا(ع) در هر كلام او، در گفتار و كردار و اندیشه او راه یافته.
آرزو كنیم كه به راستی شیعه علی(ع) باشیم. به راستی پیرو خورشید باشیم. از خورشید وجودش نور بگیریم و چون او عبد حق و دوستدار عدالت باشیم.
عشق به علی(ع) عشق به تمام نیكی هاست.... علی درِ شهر دانش است... و آن دانش ذات پاك رسول خاتم(ص). بدون شناخت علی(ع) شناخت والاترین مخلوق خداوند كه حصرت محمد مصطفی (ص) باشد، هرگز ممكن نیست.
و این حقیقت را نیز فردوسی از زبان خاتم رسل(ص) چه زیبا بیان كرده است:
به گفتار پیغمبرت راه جوی
دل از تیرگی ها بدین آب شوی
چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی
خداوند امر و خداوند نهی
كه: من شهر علمم، علی ام درست
درست این سخن قول پیغمبرست
و فردوسی حكیم، از ورای درهای آسمان هنوز هم كه هنوز است صدای پیغمبر را به وضوح می شنود: كه:
((انا مَدینَته العِلم، و عَلی بابها))
گواهی دهم كین سخن ها زِ اوست
تو گویی دو گوشم بر آواز اوست...
عید سعید غدیر بر عاشقان بزرگ پاسدار عشق و عدالت، خجسته باد...
