متفكران بزرگ تاریخ همیشه در میان مردم و جامعه خود تنها هستند . منظور از تنهایی در اینجا تنهایی ظاهری و جسمی نیست بلكه تنهایی آنها بواسطه تفكر بزرگشان و نیز پایین بودن سطح فهم و درك مردم اطرافشان و عصرشان است.
نویسنده:حسین نعمتی
بسیاری از متفكران از این پایین بودن درك و فهم مردم زمانه شان شكوه كرده اند و نالیده اند ، همین جهالت مردم موجب شده است تا انواع و اقسام گرفتاری ها را برای متفكران زمانه خود ایجاد كنند. متاسفانه برخی از این مردم نادان باعث آزار ، شكنجه ، تبعید و حتی كشتن بزرگان و متفكران شده اند. تو گویی این تنهایی وآزار و شكنجه و قتل ، جزای نادانی مردم و فهمیدن متفكران بوده است تا جایی كه شاعر شهیر معاصر دكتر محمدرضا شفیعی كدكنی می گوید:
گه دهری و گه ملحد و كافر باشد
گه دشمن خلق و فتنه پرور باشد
باید بچشد عذاب تنهایی را
مردی كه زعصر خود فراتر باشد
گویی این سرنوشت محتوم همه ی آنانی است كه از زمینه و زمانه¬ی خود برترند. از امام علی (ع) گرفته تا شهاب الدین سهروردی و عین القضا همدانی و صدرالمتالهین شیرازی و.. . گویی مولوی از زبان همه¬ی آنها خطاب به مردم زمانه شان می گوید:
آنچه می گویم به قدر فهم توست / مُردم اندر حسرت فهم درست
