معرفی "شیخ بهایی" در برنامه "صبح به وقت فرهنگ"
محمدبن عزالدین حسین، معروف به "شیخ بهایی"، فقیه و دانشمند مشهور، در سال953 قمری به دنیا آمد. در كودكی همراه پدر از لبنان به اصفهان مهاجرت كرد، بعد از 3سال پدرش به فرمان "شاه طهماسب" به مقام "شیخ الاسلامی" رسید. با فوت پدر "شیخ بهایی" بجای او نشست، اما به شوق سفر حج، از شیخ الاسلامی كناره گرفت.
شیخ كه در فقه، ریاضی، نجوم، معماری و شعر مهارت داشت قرآن را اشرف علوم میدانست و شاگردان برجسته‌ای مانند "ملاصدرا" و "محمدتقی مجلسی" پرورش داد.
او عمر گرانقدرش را صرف فعالیت‌های ارزشمندی؛ چون تعیین قبله مسجد جامع اصفهان، مرمت رصدخانه مراغه، تالیف "جامع عباسی" از معروف‌ترین و اولین رساله‌های علمیه به زبان فارسی، و نوشتن كتاب‌های معتبر "تشریح الافلاك" و "كشكول" كرد.
همچنین طرح ریزی كاریز نجف آباد اصفهان، تقسیم آب زاینده رود به 7 قسمت برای محلات، و طراحی حمامی كه تمام آب مورد نیازش، تنها با یك شعله گرم می‌شود، ازجمله كارهای منسوب به شیخ بهایی است.
این عالم همه‌چیز دان، و صاحب شعر معروف "تا كی به تمنای وصال تو یگانه، اشكم شود از هر مژه چون سیل روانه" سال 1031 قمری در اصفهان از دنیا رفت و در مشهد به خاك سپرده شد.
