گفتگو با دكتر محمدرضا نوری شاعر و پژوهشگر ادبیات در برنامه كتاب فرهنگ
نوری در این برنامه در آغاز در مورد شعر نوی ایران و نیمایوشیج صحبت كرد و گفت : شعر اجتماعی نوعی شعر تعلیمی است. هنگامی كه سخن از شعر اجتماعی به میان می‌آید، نخستین پرسش می‌تواند این باشد كه مگر شعر غیراجتماعی هم داریم؟ این پرسش، پرسش بجایی است؛ زیرا شعر اساسا پدیده‌ای اجتماعی و هدف آن همچون خود زبان، ایجاد ارتباط بین انسان‌هاست. شاعر اگرچه در به‌كارگیری زبان، روالی غیرمعمول را برمی‌گزیند و با تأكید بر خود زبان و برجسته‌سازی سویۀ زیبایی‌شناسی آن، انتقال معنا را به تعویق می اندازد، با این حال همچنان درصدد ایجاد ارتباط با مخاطب یا مخاطبانی است كه قرار است شعر او را بخوانند.
در مورد كاركرد اجتماعی شعر شاید نیازی به استدلال‌های درازدامن نباشد. همین كه شعر از روزگاران بسیار دور تا به امروز همچنان به حیات خود ادامه داده و بحث دربارۀ چندوچون آن، دست‌كم از زمان فیلسوفان كلاسیك یونان تا فیلسوفان و اندیشمندان همین قرنی كه ما در آن زندگی می‌كنیم، جریان داشته و دارد، دلیل محكمی است بر ضرورت وجودی شعر و حضور غیرقابل انكار آن در عرصۀ حیان اجتماعی. اما آنچه در این كتاب مد نظر است، نه این وجه عام یا شاخصۀ عمومی شعر، بلكه مطالعه و تحقیق در باب آن بخش از اشعاری است كه به طور مشخص به اجتماع و سیاست پرداخته‌اند و می‌توان آنها را ذیل عنوان شعر اجتماعی و سیاسی طبقه‌بندی كرد. اینكه چنین عنوانی آیا می‌تواند از دقت و جامعیت برخوردار باشد یا نه، موضوعی است قابل بحث. هر آینه ممكن است این پرسش مطرح شود كه مثلا آیا اشعار شبانی یا حماسی یا حتی غنایی را می‌توان فاقد خصلت اجتماعی و سیاسی دانست؟
نوی در ادامه گفت :
بدیهی است كه در انتخاب شعر‌ها، محتوای اجتماعی و سیاسی آنها برای نویسنده مهم‌تر از ارزش زیبایی شناختی‌شان بوده است. هدف نویسنده تنها ارائۀ بهترین شعرهای اجتماعی و سیاسی نیست، بلكه هدفش نشان دادن سیمای واقعی‌تری از كم و كیف تفكر اجتماعی و سیاسی نهفته در شعر معاصر فارسی بوده است. در این انتخاب‌ها طبیعتا به شهرت و اعتبار شاعر و نفوذی كه شعر او در بین مردم داشته است توجه شده است.
