شروعی پر از امید در صدای خوش ساز

مشایخی در این برنامه گفت:
او در آغاز در مورد حرف زدن از طریق موسیقی صحبت كرد و گفت :
ما همیشه در طول تاریخ با موسیقی روایت كردیم.لذا نسل جدید هم باید با ارائه فرم جدیدی، موسیقی ایران را روایت كند.
وقتی آهنگساز شروع به ساخت یك قطعه می‌كند، اصلا فرصت ندارد به چیز دیگری جز صدا فكر كند. من از اظهارنظر برخی از استادان موسیقی تعجب می‌كنم وقتی می‌گویند؛ درحال آهنگسازی بودم در فكر فلان مفهوم عرفانی فرو رفته بودم… چنین چیزی اصلا شدنی نیست. بنابراین یا این دوستان شیوه بدیعی برای آهنگسازی ارایه می‌دهند یا آنچه می‌گویند حقیقت ندارد. اعتقاد من این است كه قطعه‌ای را ساختن و اسم آن را به خاطر قتل‌عام یك قوم نام‌گذاری كردن، سوءاستفاده از احساسات انسان‌ها برای فروش موسیقی است. از سوی دیگر نوعی سوءاستفاده از آدمی است كه جانش را از دست داده.
او در ادامه افزود :
موسیقی نگاه عاطفی صدا به زبان است.
تنها كاری كه موسیقی می‌كند این است كه تحمل آدمیان را نسبت به عقاید و سلیقه‌های مختلف زیادتر كند. این موضوع در ایران اهمیت ویژه‌تری دارد. تحمل آدم‌ها هرچه بیشتر شود با هم بهتر كنار می‌آیند. آدم‌ها همانطور كه مجبورند موسیقی كه موردعلاقه آنها نیست را تحمل كنند، مجبور می‌شوند عقاید مختلف را هم تحمل كنند و چه‌بسا فضایی فراهم شود كه به تبع آن وجدان آنها بیدار شود.
بگذارید اینطور بگویم كه اگر تاثیری هم وجود داشته باشد به نظر من از سوی آهنگساز و از قبل تعیین شده نیست. وقتی دو نوع فرهنگ موسیقایی مختلف در كنار هم قرار می‌گیرند یك به علاوه یك می‌شود سه و یك چیز جدید به وجود می‌آید بنابراین كار خود را انجام داده‌اند.