گفتگو با رضا مهدوی كارشناس موسیقی در برنامه نیستان
مهدوی در این برنامه در آغاز در مورد نشانه شناسی نت ها صحبت كرد و گفت :
«نشانه‌شناسی»، از علوم بینارشته‌ای بوده و نگرش آكادمیك و علمی درخصوص آن، فقط چندین دهه قدمت داد. ولی بایستی توجه داشت كه در حكمت، ادب و هنرِ ایرانی، نظام نشانه‌ها سبقت مدیدی را داراست و از آن جمله ایجاز و اختصار است كه گوینده یا نویسنده، موجز و مختصر، به‌بیان مطلب پرداخته و تو در تو یا در لفافه و یا دراصطلاح، در «پرده» سخن می‌گوید و یا می‌نگارد.كلیات و نظریاتِ عرصه‌ی نشانه‌شناسی خود حایز مطالعاتی مجزا است ولی آن‌چیز كه در ساحتِ كاربردی و كاركردی در حوزه موسیقی دلالت می‌یابد این است كه «محققان و نشانه‌شناسان مختلف براساس تئوری‌ها و دیدگاه‌های متعارف و رایج در نشانه‌شناسی به‌بررسی موسیقی پراخته‌اند و البته در كنار همه‌ی آن‌ها محدودیت‌های نظری و اعمال نظریه درتحلیل‌های نشانه‌شناختی موسیقی نیز مورد تأكید و توجه است. چرا كه در این نوع از نشانه‌شناسی، تحمیل و یا كاربرد هرگونه نظریه و پارادایم برای تحلیل موسیقی میسر نیست و به‌همان نسبت هم تفسیر و رفتن به‌سمت تحلیل‌های فلسفی در جهت تبیین دلالت‌های ضمنی متن موسیقی نیز نمی‌تواند توجیهی برای نشانه‌شناسی موسیقی باشد.
هر چند باید به‌این نكته توجه كرد كه امروز نشانه‌شناسی با سایر علوم و شاخه‌ها تلاقی پیدا كرده است و توامان از داده‌های رشته‌های گوناگون مانند پدیدارشناسی بهره می‌گیرد. با این وجود، برمبنای الگوهای نظری و روش، وجه تمایزش را نیز حفظ می‌كند».
نظام نشانه‌ها در موسیقی، مبتنی بر متنی موسیقایی بوده كه به‌عنوان «یك نظام نشانه‌ای شنیداری و چندوجهی»تلقی می‌گردد. «از سویی دیگر موسیقی از جهاتی با سایر نظام‌های نشانه‌ای مانند ادبیات، سینما، تئاتر و نقاشی متفاوت است و این تفاوت بیشتر مربوط به‌ارتباط موسیقی با قواعد زبان و علم زبان‌شناختی و نیز وجه انتزاعی آن به‌عنوان متن شنیداری است به‌ویژه در وضعیتی كه با موسیقی ناب و یا موسیقی محض مواجه هستیم، یعنی موسیقی‌ای كه به‌هیچ متن دیگری وابسته نیست».
