از سوز نی می نویسیم...

نوآوری‌های ذاتی و عاشق موسیقی بودن استاد ناهید از جمله عوامل مؤثری بود كه وقتی در ابتدای نوجوانی و سن 10 سالگی به سمت آموزش و یادگیری موسیقی می‌رود، بعد از مدت كوتاهی آنقدر رشد می‌كند كه به شاگردی بزرگانی مثل استاد حسین تهرانی و استاد حسن كسایی می‌رسد. در واقع ایشان یكی از قلندران درشت استخوان مكتب موسیقایی اصفهان هستند.اصفهان مكتب موسیقایی خاص خودش را دارد، اما خیلی‌ها سعی می‌كنند تا آن را انكار كنند یا به مخالفت با آن بپردازند، در حالی كه این یك واقعیت است كه اصفهان مكتب موسیقایی خاص خودش را دارد كه با مكتب موسیقی سنتی ما پهلو به پهلو حركت كرده‌است. استاد ناهید برآمده از این مكتب زیباست كه در نوجوانی شروع به كار می‌كند و در جوانی می‌درخشد. در روزگار قبل‌تر خیلی از هنرمندان بزرگ كشورمان اعتقاد داشتند كه یك هنرمند عرصه موسیقی تا زمانی كه به سن 40 سالگی نرسد، به آن پختگی لازم و آن جامع‌الاطراف بودن نمی‌رسد. استاد ناهید این فاصله را در سن 25 تا 30 سالگی‌اش طی كرد و به آن پختگی لازم رسید، یعنی یك دهه زودتر به درجه استادی رسیدند.كسی مثل استاد كسایی با آن همه خدمات و فعالیت موسیقایی وقتی می‌خواست از مرحوم ناهید یاد كند یا او را خطاب قرار بدهد، همواره از لفظ «استاد ناهید» استفاده می‌كرد و این عنوان را فقط برای مرحوم ناهید به كار می‌برد كه برای ما به عنوان فعالان موسیقی نشان‌دهنده جایگاه رفیع استاد ناهید بود. این در حالی است كه استاد ناهید انسان بسیار فروتن و افتاده‌ای بودند كه یكی از دلایل انعكاس ضعیف اخبار رسانه‌ها در مورد ایشان همین اخلاق استاد فقید موسیقی ایرانی بود. بعد از انقلاب اسلامی برخی از فعالان موسیقی به بهانه‌های مختلف كنار كشیدند، اما استاد ناهید از آن دست هنرمندانی بود كه به میدان آمد و اتفاقاً كار‌های بسیار ارزشمندی را هم ارائه كرد؛ ما باید قدر این سرداران فرهنگی را بدانیم.