گفتگو با محمد صادق رحمانیان شاعر و پژوهشگر ادبی در برنامه ققنوس
رحمانیان در این برنامه در وصف عبدالعلی دستغیب شاعر و پژوهشگر ادبیات گفت :
نقد ادبی جدید، یكی از رشته های نوظهور در ایران است كه ریشه های آن را باید از عصر مـشروطه پی گـرفت. پس از انقلاب مشروطه، دانشمندان و پژوهشگران دیگـری، فعالیت نوپای تجددخواهان مشروطه را دنبال كردند كه از آن جمله می توان به محمدتقی بهار، محمد قزوینی، سید حسن تقی زاده، علی اكـبر دهـخدا و ... اشاره كرد. هركدام از این مـنتقدان بـه شیوه خود در یكی از گرایش های ادبیات به نقد و تحلیل آثار فارسی پرداختند. در واقع نقد ادبی به معنای خاص كلمه با نوشته های نیمایوشیج و بدیع الزمان فروزانفر، آغاز شد و در دو شاخه دانشگاهی و غیردانشگاهی به فعالیت خـود ادامـه داد. نقد در خارج از مرزهای دانشگاه نیز مانند شعر و داستان با اسـتقبال و رشـد چـشمگیری روبه رو شد و به دلیل وجود نشریات فعال در زمینه ادبیات، چون پیام دانش، راهنمای كتاب، فردوسی و... پایه های محكمی در میان دیگر انواع ادبی دوره معاصر برای خود یافت و با چـهره های سـرشناسی چون عبدالعلی دستغیب خـود را بـه خوانندگان مشتاق ادبیات شناساند.
دستغیب، یكی از منتقدانی است كه تاكنون بـیش از ١٠٠ عـنوان كتاب و مقاله از او در حوزه ادبیات و نقد ادبی مـنتشر شـده است. وی، شخصیتی چند وجهی است كه در حوزه های گـوناگون از تـرجمه تا تألیف، قلم زده اما حوزه اصلی فعالیت او «نقد ادبی» است. وی از نخستین افرادی اسـت كه نقد پرونده های(مطالعه موردی یا case study) را در ایران به راه انـداخت و آغـاز به نـوشتن كـتاب های مـجزایی درباره شاعران و نویسندگان مطرح معاصر و نـقد و بـررسی آثار آنها كرد. نگاه جدید و انتقادی او در این مجموعه كتاب ها، فصل تازه ای در نـقد ادبـی جدید ایران گشود.
رحمانیان در ادامه گفت :
فاصله شاعران دهه 40 و 80 عمق زیادی با یكدیگر دارند كه باید راهكارهایی برای آشنایی این نسل با ادبیات دهه های گذشته اندیشیده شود تا از ادبیات غنی فارسی همواره پاسداشت به عمل آید.
