وحدت اجرایی در موسیقی

كار گروهی بر اساس تفكر و جهان بینی شخصی صورت می گیرد كه تفكر گروهی داشته باشد؛ یعنی زمانی كه آهنگساز یا نوازنده یا سرپرست یك گروه، اقدامی در زمینه راه اندازی گروه انجام می دهند، باید علاوه بر شخص خود نوازنده ها نیز تفكر و جهان بینی و دانش آنسامبل داشته باشند تا اینكه پایه و اساس یك گروه درست گذاشته شود.

بسیار طبیعی است كه نوازنده و یا موسیقیدانی كه بخواهد تكروی كند یا فقط خودش را معرفی كند در چنینی گروهی جایی ندارد و اگر هم گروه تشكیل شود، از نظر صدا دهی به جایی نمی رسد؛ چراكه برای این كار اگر دانش گروهی نباشد و همچنین اگر موسیقیدان تركیب سازها را نداند و یا سازشناسی نداند، نمی داند در چه زمانی و چه جایی از چه سازی استفاده كند.

به فرض مثال در سازهای ایرانی از جمله سه تار، موسیقیدانی كه ساز سه تار را نشناسد وسعت صدا، نوع رنگ آمیزی و كوالیته صدایش را نداند، نمی دادند چگونه از این ساز در یك آنسامل استفاده كند.

همچنین مرحله بعدی در گروه نوازی زندگی كردن نوازنده ها با یكدیگر است. گروه های ایرانی اغلب گروه های مستقلی هستند و مانند اركستر سازهای ملی فرهنگ و هنر قدیم كه نوازنده های ثابتی داشت و از نظر مالی تامین می شد، نیست. در اركستر فرهنگ و هنر نوازنده ها بر اساس یكسری قوانین سازمانی دور هم جمع می شدند و تابع تفكرات آن سازمان بودند اما در گرو ههای مستقل كنار یكدیگر بودن، براساس احترام متقابل و داشتن تفكر و جهان بینی گروهی است.