گفتگو با دكتر زینب فرج زاده روانشناس
دكتر زینب فرج زاده، روانشناس، در گفت‌وگو با برنامه «رهنمون» با موضوع «چالشهای سازمان بهزیستی و راهكارهای آن» گفت: از آنجا كه جامعه هدف بهزیستی غالباً افرادی هستند كه درگیری‌های جسمی و پزشكی، هزینه‌های گزاف ماهانه مثل هزینه دارو، پرستار، ویلچر... را به آنها تحمیل می‌كند؛ یعنی بهزیستی مجموعه‌ای است با هزینه‌های بسیار بالا و زیر مجموعه بسیار هزینه‌بر و آن چیزی كه در دولت به‌عنوان بودجه ردیفی برایش تعریف می‌شود، با خدمات این مجموعه «سنخیت» ندارد؛ بگونه‌ای كه گاه مثلاً هزینه‌های ماهانه یك معلول یا سالمند بیمار 60 میلیون تومان می‌شود و دولت برای چنین مددجویی 1 تا 2 میلیون بودجه در ماه تعریف می‌كند، كه قطعاً در برابر هزینه‌های او بسیار ناچیز است.
او «مستقل و توانمندسازی معلولان» را هدف وجودی بهزیستی دانست و گفت: «توانمندسازی و استقلال» زمانی محقق می‌شود كه اولاً معلول توان تهیه وسیله و ابزارش یعنی ویلچر 70 میلیون تومانی را داشته‌باشد تا بتولند بستر و منزل را ترك كند و همچنین زیرساخت‌های شهری مثل مترو، اتوبوس و خدمات شهری برایش فراهم باشد؛ درواقع ردیف بودجه اندك بهزیستی صرفاً هزینه‌های حیات حداقلی و رفع نیازهای ضروری مددجویان را كفاف می‌دهد.
او با تاكیدبر «ضرورت اصلاح قوانین» گفت: گاه قانونگذاری‌های غیركارشناسی مثل «ممنوعیت ورود ویلچرهای خارجی» موجب می‌شود كه ویلچرهای باكیفیت پایین به قیمت ویلچرهای آلمانی باكیفیت به معلولان فروخته شود و یا بازار پر از ویلچرهای چینی شود؛ یعنی «اصلاح قوانین» در كنار «بهره‌گیری از توان و خدمات ngoهای مردم نهاد و شهرداری‌ها» می‌تواند در این زمینه موثر باشد.
