اگر احترام به انسان های دیگر به خاكساری تبدیل شود دیگر نمی توان نام آن را احترام گذاشت بلكه به تعبیر مولوی نام آن سجود است و این كار آسیب های بسیاری دارد.
نویسنده : حسین نعمتی
احترام به دیگران یك اصل در زندگی است، زندگی آدمیان بر مبنای رعایت حرمت ها و احترام ها پایدار است ،انسان به صرف انسان بودن باید مورد احترام باشد بدین ترتیب وظیفه تك تك انسان هاست كه همانگونه كه می خواهند مورد احترام باشند خود نیز احترام دیگران را رعایت كنند. این احترام به تناسب نسبت ها فرق می كند.و در این احترام گذاشتن هر یك از طرف ها اندازه خاص خود را دارند. مثلا میزان احترام به پدر و مادر با اشخاص دیگر متفاوت است هر چند اشخاص دیگر نیز احترام خاص خود را دارند اما هیچگاه به اندازه پدر و مادر و یا معلم نیستند.
اما اگر احترام به انسان های دیگر به خاكساری تبدیل شود، دیگر نمی توان نام آن را احترام گذاشت بلكه به تعبیر مولوی نام آن سجود است و این كار آسیب های بسیاری دارد. از جمله مهم ترین آسیب آن برای فردی كه این كار را انجام می دهد سست شدن شخصیت انسانی اوست .
از نظر مولوی این آسیب تنها برای كسی نیست كه سجود می كند بلكه برای كسی هم هست كه سجود می شود و آن این كه با این عمل در حقیقت زهری در جان او ریخته می شود چون اساسا نگاه او به دیگران تغییر می كند و در موضعی قرار می گیرد كه شخصیت دیگران را به حساب نمی آورد، و آنان را در حد و اندازه خود نمی داند و به تعبیر دیگر خود را انسانی همچون آنان به شمار نمی آورد. و مشكل از همین جا آغاز می شود زیرا موجب حقیر شمردن دیگری می شود و این سرآغاز از بین بردن حقوق دیگران و ستم به آنان است.
