برنامه « مستند فرهنگ» امروز چهارشنبه یكم آذرماه به روایت مستندی از قطعنامه 242 سازمان ملل و پایبند نبودن رژیم اسرائیل به آن تا رسیدن به جنایات كنونی این رژیم اختصاص دارد.
بعد از جنگ جهانی دوم و پس از شروع جنگ شش روزه ( 1967 ) كه منجر به شكست اعراب و اشغال نواحی ساحل غربی بلندیهای جولان و زه و شبه جزیره سینا بوسیله اسرائیل گردید ، شورای امنیت اقدام به تصویب قطعنامه ای نمود كه معروف است به قطعنامه 242.
در واقع شوروی پس از آغاز جنگ ژوئن 1967م. بین اعراب و اسرائیل از مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواست كه به موضوع رسیدگی كند. اما اختلاف آن روزهای روس ها با آمریكاییان باعث شد كه پیشنهاد شوروی مسكوت ماند.
زیرا ایالات متحده برخلاف روسیه با محكومیت اسرائیل و تخلیه فوری سرزمین اشغالی در این جنگ – یعنی كرانه باختری رود اردن بخش شرقی بیت المقدس و نوار غزه – موافق نبود یا جرات مخالفت كردن را نداشت.
سپس شورای امنیت كه با پیشنهاد مصر تشكیل جلسه داد قطعنامه 242 را در بهمن 1345ش.مصادف با روزهای اول دهه سوم نوامبر1967م. به تصویب رساند.
این قطعنامه فارغ از شرایط صدور و دست آورد های ضمنی ای كه ریگ كفش حقوق بشر سازمان ملل را بر ملا كرد؛ به نوعی اولین باری بود سازمان ملل مطلبی را بر خلاف میل رژیم وحشی صهیونیستی روی كاغذ می آورد.
در این قطعنامه كه زمینه ای برای مذاكرات بعدی و حل نهایی مشكل خاورمیانه فرض شد، بر غیر قابل قبول بودن تحصیل قلمرو بوسیله جنگ و تلاش برای یافتن صلح دائم تاكید شده است تا همه كشورهای منطقه بتوانند در امنیت به سر برند.
بنابر این قطعنامه همه تصرفات با قلدری اسرائیل تا 1967م. به رسمیت شناخته شد! و در عوض از آن كشور خواسته شد كه متصرفات خود در جنگ شش روزه ژوئن 1967 م. را ترك كند. علاوه بر این، پایان دادن به همه ادعاها، خاتمه بخشیدن به حالت جنگ، تضمین آزادی كشتی رانی در آبراه های بین المللی منطقه و حل عادلانه مساله پناهندگان فلسطینی در این قطعنامه از رژیم نا مشروع صهیونیستی خواسته شده بود.
مصر و اردن قطعنامه را پذیرفته و خواهان عقب‌نشینی اسراییل از تمام سرزمینهای اشغال شده در جنگ 1967 به عنوان پیش شرط مذاكرات شدند.
اسراییل هم كه قطعنامه را پذیرفته بود، اعلام كرد كه مسئله عقب‌نشینی و آوارگان، باید تنها از طریق مذاكره مستقیم با دولتهای عرب و به عنوان نتیجه یك معاهده صلح جامع حل شوند.
سوریه اقدام شورای امنیت را رد نموده و اعلام كرد كه قطعنامه موضوع محوری عقب‌نشینی اسراییل را به شرایط درخواستی كشورهای عرب گره زده است.
سازمان آزادی‌بخش فلسطین (PLO) با این قطعنامه كه به گفته سازمان مسئله فلسطین را به مشكل آوارگان تقلیل داده است، به شدت مخالفت ورزید.

سازمان ملل قطعنامه صادر میكند و یك شبه یك عده وحشی را به رسمیت می شناسد و در عوضش میخواهد كه دست از وحشی گری هایشان بردارند؛ وحشی ها بعد از 4 سال به نتیجه می رسند كه نمیتوانند دست از خوی حیوانی خود بردارند و رسما اعلام میكنند ما نمیتوانیم وحشی نباشیم...و این سرانجام قطعنامه 242 می شود.
قصه ی دنبال دار قطعنامه ها به آنجا می رسد كه در جریان جنگ چهارم اعراب و اسرائیل، شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه 338 را بری حل و فصل مسائل خاور میانه تصویب كرد در این قطعنامه شورای امنیت از طرفین خواسته بود كه پس از آتش بس بی درنگ قطعنامه242 سال 1967م. را اجرا كنند و برای استقرار صلحی پایدار و عادلانه در خاور میانه با یكدیگر وارد مذاكره شوند.

قطعنامه مذكور را هم اسرائیل و هم فلسطینیان رد كردند ولی سر انجام ساف آن را در 1988م. به عنوان مبنای مذاكره ی اجباری با اسرائیل پذیرفت.