این متن را از نوشتۀ یكی از مدعیان دلسوزی برای زبان فارسی برگزیده ایم ، به دقت بخوانید تا چند نكته را یادآوری كنیم .
نویسنده » باقر خلیلی
« فارسی سَره یا پارسی سَره ، آن گونه از زبان فارسی است كه تهی از واژه‌های بیگانه یا دارای كمینه‌ای از آن‌ها باشد . زبان پارسی كنونی بازماندهٔ زبانی كهن است كه در درازای پیشینه اش واژه‌های بسیاری به آن اندر شده یا از آن رخت بربسته اند ؛ از این روی بخش بزرگی از دستور زبان پارسی كنونی و واژگان آن ، ریشه در زبان‌های پارسی میانه و پارسی باستان دارد .
زبان پارسی دچار دگرگونی‌های بسیاری بوده‌است كه یكی از چرایی‌های آن، پیوند نزدیك با مردمان دیگر به دلیل گسترش ایران از یونان تا هند و دیگری چیرگی تازیان و مغولان بر ایران است ؛ كه آسیب فراوانی بر آن وارد كرد و اگر كوشش كسانی چون فردوسی نبود ، كه بیم (خطر) از میان رفتن فرهنگ ایرانی را با از میان رفتن زبان پارسی دریافتند ، زبان پارسی از میان می‌رفت .
می‌توان گفت تنها مردمی كه كشورشان به دست تازیان افتاد ولی زبانشان را به دلیل رخنه بسیار زبان تازی به واسطهٔ پشتیبانی دینی از آن از دست ندادند ، ایرانیان بودند ؛ هر چند كه برخی از نویسندگان واژگان بسیاری را از تازی به پارسی آوردند ولی آن اندازه نبوده است كه نتوان با گذشت زمان آن را بازسازی كرد.
هنگامی كه سخن از سره گرایی به میان می‌آید ، برخی به نادرست گمان می‌كنند كه سره گرایان را آهنگ خوار داشتن زبان دودمان ( قومیت ) آن‌ها بوده یا خواستار نابودی آن زبان هستند . سره گرایی ، هیچ ناسازگاری با گونه گونی زبانی و بودن زبان‌های بیشمار بر روی این كره خاكی ندارد . این كه در سره گرایی كوشیده می‌شود تا از به كاربردن واژگان دیگر زبان‌ها ( چه عربی و تركی و چه انگلیسی و فرانسوی ) پرهیز شود برابر با نایش ( نفی ) دیگر زبان‌ها و دشمنی با آن نیست . همان گونه كه گفته شد ، هر زبانی در جای خود بسیار ارزشمند است و گویشوران این زبان‌ها نیز باید بر توانمند سازی زبان خود و زدودن آسیب‌هایی كه به آن زبان رسیده است ، كوشا باشند »
نخستین عیب این نوشته ، پیش از كاربرد بیهودۀ واژه های سره ، ناهمگونی و آشفتگی چشمگیر آن است :
نویسنده برای به كار نبردن « دلیل » می نویسد : « یكی ازچرایی های آن . . . » اما سطر بعد می نویسد : « به دلیل گسترش ایران . . . »
جایی می نویسد : « واژه های بسیاری به آن اندر شده . . . » و چند سطر بعد می نویسد :
« آسیب های فراوانی بر آن وارد كرد » با آن كه به سادگی می شد ، نوشت : ( به آن خیلی آسیب رساند )
می نویسد : « می توان گفت تنها مردمی كه كشورشان به دست تازیان افتاد ولی زبانشان را به دلیل رخنۀ بسیار زبان تازی به واسطۀ پشتیبانی دینی از آن از دست ندادند ایرانیان
بودند »
شما را به خدا ! یكی از نویسندۀ محترم خواهش كند كه این جمله را معنی كند !
چشمپوشی خطاهای دستوری و كاربرد نادرست نشانه های سجاوندی هم پیشكش ایشان ! اما به راستی این كاسۀ داغ تر ازآش شدن چه سودی دارد تا نظر شما چه باشد ؟ والسلام
