سید مجید امامی: "دكتر افروغ" اندیشمندی اهل تعامل، اما بر مواضعش سرسخت بود.
سید مجید امامی دبیر شورای فرهنگ عمومی در گفتگو با برنامه "ققنوس" گفت: "دكتر افروغ" در عین حال كه اندیشمندی اهل تعامل بود، اما بر مواضعش سرسخت بود.
وی همچنین "دكتر افروغ" را جامعه شناس و منتقدی دلسوز دانست و گفت: او قهر نمیكرد اما منتقد بود شیفته نمی‌شد اما متواضع بود، به شدت اهل تعامل بود اما بر مواضعش سرسخت بود، و با عضویت در "شورای فرهنگ عمومی" و در "شورای نظارت بر كتاب" در عین این كه منتقد بود، به تمام دولتهای گذشته، در حوزه فرهنگ، كمك می‌كرد و هیچگاه مقام نقد را كنار نمی گذاشت، كه این مقام برای كسی كه اهل علوم اجتماعی است بسیار شایسته است. و در "شورای فرهنگ عمومی" مواضع بسیار مهمی را در خصوص مدیریت و تدبیر شكاف بین فرهنگ رسمی و فرهنگ عمومی ارائه می كرد و حامی ما بود.
وی همچنین شجاعت، توكل به خدا و عشق به مكتب علوی را از ویژگی های بارز "دكتر افروغ" برشمرد و گفت: "دكترافروغ" اندیشمندی بومی بود اما تجدد گرا نبود، غرب را عمیقا می‌شناخت؛ غرب شناس بود اما غرب ستیز نبود و كتاب هایش سراسر حول اندیشه ورزی و آزاداندیشی و متعهدبه آرمانهای ایران و اسلام است.
وی همچنین "دكتر افروغ" را از مفاخر جامعه شناسی ایران دانست و گفت: ایشان می توانست جامعه شناس صرفاً مترجم باشد و در فضای دانشگاهی و در عافیت، اشتغال داشته باشد، ولی به شدت دغدغه تحول داشت و به همین دلیل دركنار دانشگاه، وقتی به لحاظ مبنایی خودش را در مقابل جریان پوزیتیویسم و جریان های پست مدرن می دید، وارد میدان شد و آثاری را هم در تبیین رئالیسم انتقادی در ایران ترجمه كرد.
وی افزود: او معتقد بود كه رئالیسم انتقادی با ادبیات واقع گرایی در معرفت شناسی اسلامی قرابت دارد و بسیار تلاش كرد كه این را در مجالست با فضلای حوزه و شاگردان مكتب صدرایی و مكتب علامه طباطبایی در قم به اشتراك بگذارد و مفصل روی آن كار كرد. ولی در عین حال پس از اینكه به یك اتقانی به لحاظ متدولوژی معرفت علمی رسیده بود، مفصل وارد مباحث اصلی فرهنگ؛ یعنی هویت ملی، رابطه سیاست و فرهنگ، رابطه بین نسلی، جامعه شناسی قانون، و جامعه شناسی حقوق و عدالت پرداخت، و این اواخر هم، بشدت منبع الهام بخش حكمتهای علوی و مكتب علوی را در كلاس ها، مباحث و گفتارش مطرح می‌كرد، و معتقد بود اگر ما حكمت علوی را بازكاوی كنیم می توانیم علوم اجتماعی خودمان را داشته باشیم، و میتوانیم برای بهتر شدن حال جامعه و فرهنگمان، به حكمرانانمان، كه غالباً محروم از اندیشه ناب علوی هستند، در جامعه و حكومتی كه آرزو و آرمانش علوی است، بیشتر كمك كنیم.
