مرد فكاهی ایران

غلامرضا روحانی طنزپرداز جریان ساز و «شاعر مشكلات مردم»

بگفتم با تجددمسلكی شیك كه ای دل تیره‌تر از شام تاریك

تجدد خواهی ار اینسان بود نیك كه نتوان مرد و زن را داد تفكیك

فناتیكم فناتیكم فناتیك

مرا از این تجدد عار و ننگ است كه سر تا پا خرافات و جفنگ است

اگر این رسم و آداب فرنگ است نه مایل بر اروپایم نه آمریكا

فناتیكم فناتیكم فناتیك

هم از پاریس و از لندن چه گویی نه آلمان می‌شناسم من نه بلژیك

فناتیكم فناتیكم فناتیك

تجدد خواهی اندر كشور ما بود چون كارهای دیگر ما

رود زین هم كلاهی بر سر ما كه از هر سو بما گویند تبریك

فناتیكم فناتیكم فناتیك

تجدد اختراعات جدید است كزان دنیای مغرب روسفید است

بكن كاری كه بهر ما مفید است وگر نه بر تو خندد ترك و تاجیك

فناتیكم فناتیكم فناتیك

آنچه از نظر گذشت بخشی از شعر غلامرضا روحانی شاعر طنزپرداز معاصر است كه در مذمت تجددخواهی و فرهنگ نادرست ایرانیان كه فرنگ را سرچمشمه همه خوبی ها می پندارند، سروده شده است. غلامرضا روحانی ملقب به اجنه، اجنه زاده و مجنه، متولد 21 اردیبهشت ١٢٧6 خورشیدی در مشهد بود اما در تهران بالید و بزرگ شد. روحانی از ١٢سالگی كه پایش به انجمن ها و محافل ادبی باز شد، علاقه و مهارتش در فكاهی سرایی افزون تر شد. او در انجمن های ادبی نظیر حكیم نظامی (وحید دستگردی)، فرهنگستان (ملك الشعرای بهار)، شیراز، آذرآبادگان، تهران و دیگر محافل ادبی حضوری فعال داشت.