به یاد شاعرانگی هایش...

ممكن نیست كه در گلگشت بهاری در باغ هنرِ پیشروِ ایران‌زمین نشانه‌ای و اثری از حضور احمدرضا احمدی نبینید. آثار احمدرضا همچون موسم تولدش، اردیبهشت، بهشتی پرگل و رنگارنگ است. او پس از ده‌ها سال فعالیت فرهنگی و هنری، همچنان همان جوان جسوری‌ است كه موج نو را در شعر و هنر ایرانی پدید آورد و بی‌مهابا در همه‌ی زمینه‌ها ادامه داد. ادبیات نو همیشه به نویسندگی و شاعرانگی احمدرضا وامدار خواهد ماند.

اما آنچه مرا به یادكردِ این مرد بزرگ برانگیخت، سپاس و ستایش من بابت كوشش‌های خستگی‌ناپذیرش در عرصه‌ی موسیقی و تدارك آثار ارزشمند و ماندگار است، آثاری كه به لطف و همت او نام مرا هم مفتخر كرده است و ای بسا اگر مدیریت بی‌مانند و شخصیت پرجذبه‌ی او در كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان نبود، «كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان» آن دوران طلایی و آن‌همه آثار طلایی را بر تارُكِ تاریخ خود نمی‌دید. احمدرضا احمدی جز اینكه در ذات، مدیری خلاق و هنرمندی صف‌شكن است، برای من دوست و همكار عزیزی‌ است كه با صمیمیتی فوق‌العاده و شخصیتی مهربان و شوخ‌طبعی بی‌نظیرش ساعت‌های پربار و پركار و ارزشمندی را در كنارش گذراندم و از لحظه لحظه‌ی حضورش آموختم و لذت بردم.

نامه یكی از دوستان احمدرضا احمدی كه پس از مرگ وی آن را نوشت.