در منظر عرفانی با پرخوانی و ذهن خود را انبان محفوظات كردن خوش سخنی حاصل نمی شود بلكه باید متصل به دریای بی پایان شد و از او مدد گرفت.
در منظر عرفانی با پرخوانی و ذهن خود را انبان محفوظات كردن خوش سخنی حاصل نمی شود بلكه باید متصل به دریای بی پایان شد و از او مدد گرفت.
متصل چون شد دلت با آن عدن / هین بگو مهراس از خالی شدن
امر قل زین آمدش كای راستین / كم نخواهد شد بگو دریاست این
برخی افراد وقتی سخن می گویند بعد از مدت زمانی كه از سخن گفتن شان می گذرد چیزی در چنته ندارند و به تكرار می افتند و سخن شان بی محتوا و ملال آور می شود.
در نگره عرفانی علت این امر را نه در كمی مطالعه بلكه در عدم ارتباط و اتصال با منبع و مخزن لایزال هستی یعنی خداوند متعال می دانند. چرا كه معتقدند ما آدمیان همانند خمی هستیم كه اگر آب در آن بماند می گندد لذا برای اینكه آب درخم تازه بماند باید متصل به منبع و مخزنی دیگر شود كه آن دریاست.
خم كه از دریا درو راهی بود / پیش او جیحونها زانو زند
در منظر عرفانی با پرخوانی و ذهن خود را انبان محفوظات كردن خوش سخنی حاصل نمی شود بلكه باید متصل به دریای بی پایان شد و از او مدد گرفت.
جالب است این مساله در زندگی شخصی عارفان بزرگ هم وجود دارد. چنانكه می دانیم بسیاری از عارفان مانند عطار، مولوی، شیخ محمود شبستری و... افرادی نبودند كه انبوه كتابها را خوانده باشند اما در عوض آثاری بزرگ و ماندگار خلق كردند و این چیزی نیست جز آنكه آنان اتصال و ارتباط با منبع بی پایان هستی(خداوند متعال )برقرار كردند و از آن پس چنین آتش در جان شیفتگان عالم زدند.
