سورئالیسم عبارت است از آن فعالیت خود به خودی روانی كه به وسیله آن می توان خواه شفاهاً و خواه كتباً یا به هر صورت و شكل دیگری فعالیت واقعی و حقیقی فكر را بیان و عرضه كرد."
مكتب سورئالیسم در سال 1924 به وسیله "اندره برتون" ایجاد شد.
وی معتقد بود ادبیات نباید به هیچ چیز، به جز تظاهرات و نمودهای اندیشه ای كه از تمام قیود منطقی و هنری یا اخلاقی رها شده باشد بپردازد و در اعلامیه ای كه انتشار داد نوشت:
"سورئالیسم عبارت است از آن فعالیت خود به خودی روانی كه به وسیله آن می توان خواه شفاهاً و خواه كتباً یا به هر صورت و شكل دیگری فعالیت واقعی و حقیقی فكر را بیان و عرضه كرد."
سورئالیسم عبارت است از دیكته كردن فكر بدون وارسی عقل و خارج از هر گونه تقلید هنری و اخلاقی.
او و دوستش "لویی آراگون" از آن جهت كه هر دو پزشك امراض روانی بودند، می خواستند نظریه فروید را درباره "ضمیر پنهان" وارد ادبیات كنند.
به عقیده این گروه هر چیز كه در مغز انسان می گذرد (در صورتی كه پیش از تفكر یادداشت شود)، مطالب ناآگاهانه، حرفهای خود به خودی (كه بدون اختیار از دهان بیرون می آید) و همچنین رویا جزء مواد اولیه سورئالیسم به شمار می رود.
سورئالیست ها می گویند بسیاری از تصورات و تخیلات و اندیشه های آدمی هست كه انسان بر اثر مقید بودن به قید اخلاقی و اجتماعی و سیاسی و رسوم و عادات از بیان آنها خودداری می كند و این تصورات را به اعماق ضمیر پنهان خویش می راند.
این قبیل افكار و اندیشه ها و آرزوها غالباً در خواب و رویا و در شوخی ها و حرف هایی كه از زبان انسان می پرد تجلی می كند و سورئالیستم طرفدار بیان صادقانه و صریح این قبیل افكار و تصورات و اوهام و آرزوها است.
به طور خلاصه سورئالیست ها فعالیت اصیل انسان را همان فعالیت رویا مانند ندای درونی دنیای ناخودآگاه می دانند.
از سورئالیست های معروف می توان به "برتون" و "آراگون" "پل الوار" و "گیوم آپولینر" اشاره كرد.
