بسیاری از افراد وقتی داستان هارا می خوانند شاید فكر كنند كه همه این ها ذهنی است و ناشی از تخیل نویسنده وسراینده است.اما داستان ها روایتگر زیر و بم ها و لایه های متعدد و متنوع شخصیت انسان در موقعیت ها و حالات گوناگون است...
نویسنده: حسین نعمتی
بسیاری از افراد وقتی داستان ها را می خوانند شاید فكر كنند كه همه این ها ذهنی است و ناشی از تخیل نویسنده وسراینده است.اما داستان ها روایتگر زیر و بم ها و لایه های متعدد و متنوع شخصیت انسان در موقعیت ها و حالات گوناگون است.آگاهان می دانند كه داستان صورت ظاهری دارد و معنای باطنی به قول مولوی:
ای برادر قصه چون پیمانه است / معنی اندر وی بسان دانه است
دانه ی معنی بگیرد مرد عقل / ننگرد پیمانه را گر گشت نقل
در تمامی متون مقدس همانند تورات،انجیل وقرآن چنین شیوه ای وجود دارد به این شكل كه داستان/ قصه/ حكایتی را روایت می كنند و در خلال روایت نكته های متعدد معرفتی، اخلاقی و... بیان می شود و خواننده و مخاطب (در هر سنی) بدون این كه بداند همراه با لذت و شیرینی خواندن قصه، مطلب و معنای نهفته در آن را ناخود آگاه فهم می كند و بدین سان آن نكته اخلاقی/معرفتی و... كه در قالب شیرین قصه به او عرضه شده است تا همیشه در ذهن او باقی می ماند.
این شیوه بهترین شیوه تعلیمی است. چون كه تعلیم را همراه با لذت و سرگرمی می كند و این كیمیایی است كه موجب تاثیر و تثبیت مطلب می شود. مانایی وماندگاری كتاب هایی چون مثنوی معنوی ، شاهنامه فردوسی ،خمسه نظامی و... علاوه بر محتوای ارزشمند این كتاب ها به شیوه تعلیمی آن ها بر می گردد كه همان شیوه قصه گویی است.
همه ی قصه ها روایت گر چالش های روح و روان آدمی است در مواجهه با موقعیت های گوناگون.
