در این برنامه از « شب های فرهنگ» غزلی اثر جامی بررسی می‌شود.
نورالدین عبدالرحمن بن احمد بن محمد (793- 871ه.ش) حكیمی بود كه موسیقی می‌دانست و بعد از میانسالی زندگی صوفیانه را انتخاب كرد. عبدالرحمن جامی به خاتم‌الشعرا معروف است زیرا آخرین شاعر بزرگ دوره پیشین شعر فارسی محسوب می‌شود كه شعرش قابل توجه است. دیوان شعرش شامل قصاید و غزلیات و مقطعات و رباعیات بوده و مثنوی هفت اورنگ او بسیار مشهور است.
گفتنی است؛ دیوان‌های سه‌گانه شامل قصاید و غزلیات و مقطعات و رباعیات است.
جامی دیوان خود را در اواخر عمر به تقلید از امیر خسرو دهلوی در سه قسمت  فاتحة الشباب (دوران جوانی)، واسطة العقد (اواسط زندگی) و‌ خاتمة الحیاة (اواخر حیات) مدون نمود.
دیوان قصاید و غزلیات این دیوان را جامی در سال 884 تدوین و تنظیم كرده‌است. قصاید جامی در توحید و نعت پیامبر اسلام و صحابه و اهل بیت و نیز مطالب عرفانی و اخلاقی‌است. جامی همچنین قصایدی در مدح یا مرثیه سلاطین و حكمای زمانش سروده‌است. غزلیات جامی غالباً از هفت بیت تجاوز نمی‌كند و اكثراً عاشقانه یا عارفانه‌است.
از جامی مقطعات و رباعیاتی نیز باقی‌است كه یا محتوی مسائل عرفانی‌است و اشاره به حقایق صوفیانه دارد یا نكته لطیف عاشقانه‌ای در آن نهفته‌است. دیوانی نیز به نام دیوان بی‌نقاط از جامی به‌جای مانده كه در تمامی واژه‌های آن هیچ حرف نقطه‌داری استفاده نشده‌است.

برنامه «شب های فرهنگ» را به تهیه كنندگی فریده گودرزی ساعت 21:30 از رادیو فرهنگ بشنوید.