برنامه «چراغداران» امروز زندگانی و آثار كسایی مروزی؛ شاعر ایرانی در نیمهٔ دوم سده چهارم هجری را روایت می‌ كند.

مجدالدین ابوالحسن كسایی مروزی (زادهٔ 341 ه‍. ق در مرو)، شاعر ایرانی در نیمهٔ دوم سده چهارم هجری و (شاید) آغاز سده پنجم هجری است. چنان‌كه از نامش برمی‌آید و خود وی نیز به این امر اشاره دارد اهل مرو بود. كسایی در اواخر دورهٔ سامانیان و اوایل دوره غزنویان می‌زیسته‌ است. وی مقیم نخشب (نسف، نزدیك به بخارا) بوده و ذكرش در میان شاعران نسف آمده‌است.
نام كسایی در چهار مقاله نظامی عروضی به‌صورت ابوالحسن كسایی آمده‌است، و در دمیةالقصر باخرزی دو بیت از او به نام ابوالحسن مروزی نقل شده و نیز در همان كتاب از او چنین یاد شده‌است: «ابوالحسن علی بن محمد الكسایی المجتهد المقیم به نسف و مروزی الاصل». نوشتهٔ این دو تن كه از مردم خراسان بوده و نزدیك به عصر كسایی می‌زیسته‌اند اعتبار تمام دارد، و آنچه تذكره‌نویسان متأخر مغایر با آن نوشته‌اند قابل نقل و اعتنا نیست؛ و نیز نحوهٔ ذكر او در دمیةالقصر و لباب‌الالباب چنان است كه گویا این شاعر به نام ابوالحسن مروزی یا «مروزیِ» مطلق نیز شهرت داشته‌است.
دیوان كسایی كه تا قرن ششم موجود بوده، بعدها از میان رفته‌است. در بارهٔ شعر او، مؤلف كتاب النقض كه دیوانش را در دست داشته می‌گوید: «همهٔ دیوان او مدایح و مناقب حضرت مصطفی و آل اوست». عوفی هم می‌گوید: «اكثر اشعار او در زهد و وعظ است، و در مناقب اهل بیت نبوت». اشعار مذهبی او بیش از جنبهٔ شعری، از نظر تاریخ اجتماعی ایران و پیشینهٔ انتشار شیوه‌های گونه‌گون فكری در خراسان اهمیت دارد، اما جلوهٔ اصلی شاعری او كه در طول قرن‌ها مایهٔ اشتهار شاعر گردیده از آنجاست كه كسایی نقاش چیره‌دست طبیعت است و وصف‌های روشن و جاندار با تشبیهات ساده و لطیف و دلنشین او را در شعر كهن فارسی بلندآوازه ساخته‌است.

برنامه «چراغداران» را به تهیه كنندگی حسینی باغسنگانی و روایت بهروز رضوی، ساعت 11:50روی موج‌اف ردیف106 مگاهرتز از رادیو فرهنگ بشنوید.