محمدحسین بشرویه‌ای، معروف به بدیع‌الزمان فروزانفر، فرزند آقا شیخ علی بشرویه‌ای، در سال 1276 خورشیدی در یك خانوادهٔ اهل علم و دانش در بشرویه از شهرهای خراسان به دنیا آمد.
تخلص شعری بدیع‌الزمان فروزانفر ابتدا ضیا بود و سپس ترجمهٔ همان را، كه فروزانفر است، برگزید. او لقبِ «بدیع‌الزمان» را در سال 1298 خورشیدی، به‌سبب سرودن قصیده‌ای در وصف بهار، از احمد قوام (قوام‌السلطنه)، والی خراسان دریافت كرد.

در سال 1314 هیئت ممیزهٔ دانشگاه تهران، مركب از نصرالله تقوی، علی‌اكبر دهخدا و ولی‌الله نصر، تألیف ارزندهٔ او به نام تحقیق در زندگانی مولانا جلال‌الدین بلخی را ارزیابی و به او گواهی‌نامهٔ دكتری اعطا كرد. در سال 1323، بر اساس رأی شورای استادان، به ریاست دانشكدهٔ معقول و منقول برگزیده شد و تا سال 1346 در این سِمَت باقی بود. از ابتدای تأسیس دورهٔ دكتریِ ادبیات فارسی در دانشگاه تهران، تدریس در دورهٔ دكتری را به عهده گرفت و برنامهٔ این دوره را پایه‌گذاری كرد. فروزانفر استادِ راهنمای جمعی از دانشجویان مبرّز دورهٔ دكتری در دانشكده‌های ادبیات و الهیات بود كه اغلبِ آنان بعدها استادان برجستهٔ ادب پارسی و مطالعات فرهنگ ایران شدند.

فروزانفر در سال 1346 از استادی دانشگاه بازنشسته شد، اما همكاری خود را در تدریس در دورهٔ دكتری ادبیات فارسی تا روزهای پایانیِ عمر ادامه داد. در همین زمان، عضویت مجلس سنا را یافت. مدتی نیز ریاست كتابخانهٔ سلطنتی را به عهده گرفت. بدیع‌الزمان فروزانفر در 16 اردیبهشت 1349 بر اثر سكتهٔ قلبی در 73 سالگی درگذشت.

برنامه «چراغداران» را به تهیه كنندگی حسینی باغسنگانی و روایت بهروز رضوی ساعت 11:50 روی موج‌ اف‌ام ردیف106 مگاهرتز از رادیو فرهنگ بشنوید.