حسنی محمدزاده، شاعر و پژوهشگر، در گفتگو با برنامه «شبهای فرهنگ» با موضوع « شعر زنانه، زنان شاعر» از رادیو فرهنگ گفت: زنانگی نه فقط در واژگان و عبارات، بلكه باید در جوهره شعر اتفاق بیفتد.
وی افزود: شعر زنان باید نشاندهنده نگاه زنانهء آنها به جهان هستی، و بازتاب نگاه جزعی نگر و درك عمیق تر آنها از درد و رنج های جامعه باشد.
وی با بیان اینكه علاوه بر سنت و تاریخ، شخصیت، روحیات و محیط اجتماعی شاعر بر شعر او اثر میگذارد، گفت: بخاطر شاخصه های فیزیولوژیك و روانشناختی زن‌ها و روحیات متفاوت آنها، شعرهای زنان با مردان متفاوت است.
وی همچنین افزود: توان زایش و مادری زنان، وسعت عاطفه و حس سرشار، نگاه جزعی نگر و نازك اندیشی های زنانه و دایره واژگانی كه انتخاب میكنند شعر آنها را متفاوت میسازد.
پونه نیكویی، شاعر و پژوهشگر حوزه ادبیات هم، با تاكید بر اینكه در شعر، با جهان بینی خاص شاعر روبرو هستیم، گفت: لحن مهربانانه و احساسی‌تر، كه گاه به سمت مادرانه گاه به سمت معشوق است، ستایش رنگ‌ها، نگاه طبیعت گرایانه، و یك جهان بینی خاص از زاویه نگاه زن، وجه تمایز شعر زنان با شعر مردانه است.
وی همچنین با اشاره به كمرنگ شدن حضور زنان در آثار ادبی بویژه بعد از قرن 4 هجری، گفت: همواره در تاریخ یكسری ملاحظات بوده كه اجازه نداده است زنان در تاریخ ادبیات ما ورود كنند و آن عاطفه غنی و سرشارشان را براحتی به ادبیات ما وارد كنند.
وی افزود: در تاریخ ادبیات ما زن‌ها در حاشیه بوده اند و بستر و محفل ادبی برایشان فراهم نبوده و غالبا از حضور در محافل ادبی و شعری محروم بوده اند، و از زمان مشروطه اندكی مجال و فضا برایشان فراهم شد.
وی در پایان با انتقاد از تمركز شاعر بر جنسیت و بهره گیری صرف از اِلِمان‌های زنانه در شعر گفت: نباید در شعر اصرار به بروز جنسیتمان داشته باشیم، بلكه شاعر باید به ثبات شخصیت برسد، آنگاه زنانگی اش در شعر نمود پیدا می‌كند.
