بیست و هفتم آذرماه، یادآور عروج سرخِ مجاهدی خستگی ناپذیر و عالمی ربانی، آیت اللّه مفتح، است كه از پیشروان اندیشه وحدت حوزه و دانشگاه بود.
از خجسته ترین پیامدهای انقلاب اسلامی، وحدت حوزه و دانشگاه است. طرح مسئله وحدت حوزه و دانشگاه را می توان از آثار انقلاب فرهنگی دانست كه با بهره گیری از رهنمودهای امام خمینی رحمه الله در سال 59 آغاز گردید. انقلاب فرهنگی هم چنان كه حضرت امام رحمه الله در پیام نوروزی سال 59 اعلام فرمود، گسترش پژوهش های علمی و معارف بلند و عمیق اسلام را به عنوان هدف اصلی دنبال می نمود. این آرمان بلند، دانشگاه و حوزه را برای تلاش مشترك به سوی هم كشاند و در فضای سیاسی آن زمان، باب مشاركت و وحدت حوزه و دانشگاه را بازكرد.
بیست و هفتم آذرماه، یادآور عروج سرخِ مجاهدی خستگی ناپذیر و عالمی ربانی، آیت اللّه مفتح، است كه از پیشروان اندیشه وحدت حوزه و دانشگاه بود. این شهید والامقام در راه تحقق این اندیشه و آرمان بلند كه از اندیشه بلند امام راحل رحمه الله برخاسته بود، تلاش های بی وقفه ای انجام داد. به پاس فعالیت های چشم گیر شهید مفتح در راه تحقق وحدت حوزه و دانشگاه لزوم ارتباط، همكاری و هم فكری این دو قشر اندیشمند، روز 27 آذر ـ كه سالروز شهادت دكتر مفتح نیز می باشد ـ روز وحدت حوزه و دانشگاه نام گذاری شده است.
امام خمینی رحمه الله ، رهبر كبیر انقلاب، درباره ضرورت وحدت حوزه و دانشگاه در بیاناتی فرموده اند:«امروز یكی از ضروری ترین تشكل ها بسیج دانشجو و طلبه است. طلاب علوم دینی و دانشجویان دانشگاه ها باید با تمام توان خود در مراكزشان از انقلاب و اسلام دفاع كنند. فرزندان بسیجی ام در این دو مركز، پاسدار اصول تغییر ناپذیر نه شرقی نه غربی باشند، امروز دانشگاه و حوزه از هر محلی بیشتر به اتحاد و یگانگی احتیاج دارند».
مقام معظم رهبری(دام عزه)، راه كارهای وحدت حوزه و دانشگاه را این چنین تبین كرده اند:«در نظام اسلامی، علم و دین پابه پا باید حركت كند. وحدت حوزه و دانشگاه یعنی این. وحدت حوزه و دانشگاه معنایش این نیست كه حتما بایستی تخصص های حوزه ای در دانشگاه و تخصص های دانشگاهی در حوزه دنبال بشود نه، لزومی ندارد. اگر حوزه و دانشگاه به هم وصل و خوش بین باشند و به هم كمك بكنند و با یكدیگر همكاری نمایند، دو شعبه از یك مؤسّسه علم و دین هستند. این مؤسسه دو شعبه دارد: یك شعبه، حوزه های علمیه و شعبه دیگر، دانشگاه ها هستند ... طلاب و دانشجویان قدر یكدیگر را بدانند، با یكدیگر آشنا و مرتبط باشند، احساس بیگانگی نكنند. احساس خویشاوندی و برادری را حفظ كنند و روحانیون در دانشگاه ها عملاً كوشش كنند كه نمونه های كامل عالم دین و طلبه علوم دینی را به طلاب و دانشجویان و دانشگاهیان ارایه بدهند و نشان دهند كه هر دو، نسبت به یكدیگر، با حساسیت مثبت و با علاقه همكاری می كنند. این، همكاری و وحدت حوزه و دانشگاه است. البته برای این كار باید برنامه ریزی و سازمان دهی بشود».
