یادداشت روز:پیامبر مهر و رحمت در ادبیات قدمگاه سرور كائنات، در ادب پارسی

سلام و درود بر تو ای نور محض، ای عقل اول، ای سروركائنات و مفخر موجودات و رحمت عالمیان و صفوت آدمیان؛ ای محمد مصطفی(ص)
و سلام و درود بر فرزندان خاك پاك ایران زمین و عاشقان برترین آفرینده خداوند. او كه پیشوای تمام نیكان و پاكان و عارفان عالم است و برگزیده بی مانند تاریخ است.
او كه شاگرد شایسته مكتبش، علی (ع) كه امام متقین است، در مقام قیاس خویش با آن وجود نورانی، این چنین خویشتن را معرفی كرد:
((من علی هستم، غلامی از غلامان محمد(ص). ))
تابش آفتاب را بر تمام مخلوقات تاثیری است آشكار. اما عاشقان آفتاب جلوه های بیشتری از این درخشش را در میابند و با دلهایی كه به كرامت گرامی آفتاب فرزوان شده، این درخشش را متجلی می سازند.
اگر بخواهیم ستایشهایی كه در ادبیات زیبای پارسی از حضرت پیغمبر اكرم(ص)، شده را پیش چشم بگذاریم، خود، ده ها جلد كتاب خواهد شد. پس در این روز فرخنده و این میلاد باسعادت، از دریای ستایش حضرت پیغمبر اكرم، به جرعه ای گوارا بسنده می كنیم كه به قول مولانای عاشق پیغمبر اكرم:

آب دریا را اگر نتوان كشید

هم به قدر تشنگی باید چشید

قطعه ای زیبا و دلكش از سعدی شیرین سخن در وصف آن نفر نخست آفرینش هست كه كمتر بدان توجه شده و زیبنده است امروز، سخن را به این ابیات دلنشین مزیّن كنیم و كام جان را شیرین به نام نامی برترین مژده دهنده تاریخ.
این قطعه شیوا و دلكش تماماً با الهام از احادیث سروده شده. سعدی كه فرزند قرآن كریم و شاگرد مكتب رسول گرامی اسلام است، از پنج حدیث در ستایش حضرت رسول اكرم بهره برده و این شعر بهشتی را چه زیبا به كسوت كلام دلكش پارسی درآورده است:

ای چشم و چراغ اهل بینش

مقصود وجود آفرینش

اشاره به حدیث قدسیی كه خداوند فرمود: ((ای محمد، اگر تو نبودی، عالم را نمی آفریدم))...

صاحبدلِ ((لاینام قلبی))

مهمانِ ((ابیتُ عند ربی))

پیغبر اكرم فرمودند: ((شب هنگام، چشمان من می خوابند، حال انكه دل من هرگز در خواب نمی رود))
و
نیز در مصرع دوم اشاره به حدیثی كه بر اساس آن، خداوند پیغبر اكرم(ص) را مهمان بارگاه خویش فرمود و به او خوراك و نوشیدنی عطا فرمود.

ای عرش مجید بارگاهت

وی كعبه و قبله در پناهت

ای بر سرِ خلق سایهء تو

وی چرخ كمینه پایهء تو

این نبی مكرمی كه سایه پر مهرش بر سر جملگی افرینش هست، حتی بر سر منكران و كافران، این نبی ارجمند و بی همتایی كه آسمان با همه زیبایی و شكوه و عطمتش، مكترین جایگاه وجود نورانی اوست، این عزیزی كه كعبهء ساخته شدا به دست ابراهیم خلیل(ع)، در پناه او است كه آرام گرفته، این محمدی كه بعد از او هرگز پیغمبری ظهور نخواهد كرد و او ختم مرسلین است، این گرامی ترین پرتوی وجود خداوند، ستایشش در زبان فصیح و بلیغ و شیوای سعدی نیز نمی گنجد و چه دلكش بیان كرده این سعدی شیرین سخن این عظمت زیبا را:

در وصف تو لانبی بعدی

خود وصف تو و زبان سعدی؟

و با این استفهام انكاری، از از بیلغ ترین شیوه های سخنوری استاد سخن سعدی است، كلام را چه دلپذیر ختم كرده است... آنسان كه محمد مصطفی (ص)، اوج عظمت و شكوه و نورانیت و مهربانی و رحمت را ختم كرده است...
آری...سعدی خاكبوس و شاگرد مكتب پیغمبر اكرم(ص) است...

عیدتان خجسته باد عاشقان نور محمد...