ا حیاكننده عروسكهای بومی ایران گفت: معرفی نمادهای نوروزی به یك عزم ملی نیاز دارد و از توان اشخاص و موسسه‌های خصوصی خارج است.
افسانه احسانی در پاسخ به این كه چرا در مناطق مختلف ایران، كمتر شاهد عروسكی هستیم كه نماد نوروز باشد گفت: چند وقت پیش سازمان میراث فرهنگی جلسه‌ای برگزار كرد تا در آن نشست درباره نماد نوروز صحبت شود. بعضی با سبزه موافق بودند برخی با ماهی و عده‌ای هم می‌گفتند عروسك «عمو نوروز» را به عنوان نماد انتخاب كنیم. اما واقعیت این كه، كارهای این چنین نباید دولتی باشد به این جهت كه خرده فرهنگ‌ها فراموش می‌شوند و یك عروسك به‌عنوان نماد انتخاب می‌شود و عروسكهای واقعی دیگر كه نماد نوروز در یك فرهنگ خاص هستند از بین می‌روند.
عضو هیئت مدیره موسسه آوای طبیعت پایدار به‌ضرورت پژوهش در ارتباط با قومیت‌ها و خرده فرهنگ‌های مختلف و پیدا كردن نماد نوروز در آن‌ها اشاره و بیان كرد: در برخی استانها «بوكه باران» وجود دارد. برای مثال عروسك بارانی كه در كرمانشاه یا كردستان وجود دارد، با همان مشخصات در ارمنستان هم هست و وقتی چیزی در یك پهنه جغرافیایی دیگر هم وجود دارد، واقعی و اصیل است. بنابراین در ارتباط با نماد نوروز هم می‌توان فراخوان داد. بعد به بررسی نماد نوروز در استان‌های مختلف پرداخت چراكه تكرار و تشابه عروسك‌ها نشان دهنده هویت آنهاست. پس وقتی نمادهای نورزی اصیل و باهویت شناخته شدند می‌توانیم این عروسك‌ها را معرفی و برایشان فرهنگسازی كنیم.
به گفته این احیا كننده عروسكهای بومی، ابتدا باید این عروسك‌ها احیا و حداقل موزه ای شوند و ما نمی‌توانیم بدون پشت سر گذاشتن این مراحل، عروسكی را طراحی و به عنوان عروسك بومی‌معرفی كنیم چرا كه این كار، یك زنگ خطر است و موجب می‌شود عروسكهای اصیل قبل از این كه از ذهن زنان پیر هر منطقه بیرون بیایند در نطفه خفه شوند. بنابراین باید در مركز هر استان یك موزه عروسك وجود داشته باشد تا عروسكهای اصیل هر منطقه حفظ شوند.
احسانی در پاسخ به این كه آیا خود او به عنوان كسی كه به احیای عروسكهای بومی‌قشم، خراسان جنوبی، قزوین و مناطق دیگری از ایران پرداخته نمی‌خواهد به نمادهای نوروزی هر منطقه توجه كند گفت: معرفی نمادهای نوروزی به یك عزم ملی نیاز دارد و دولت و مسئولان فرهنگی باید به این حوزه ورود كنند. زیرا پرداختن به این نمادها از توان اشخاص و موسسه‌های خصوصی خارج است.
