گفتگو با مهدیه حقیقی، شاعر و محقق، در برنامه «صبح به وقت فرهنگ»
مهدیه حقیقی، شاعر و محقق، در برنامه «صبح به وقت فرهنگ» درخصوص مفهوم شعر؛
«افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی كه بلند است»
گفت: این شعر همچون اشعار بیشمار «تعلیمی و پندآموز» موجود در «ادبیات پندآموز» فارسی، درواقع عصاره حكمت و خرد نیاكان ما هستند.
وی افزود: این شعر درباره «فروتنی» و نیروی متضادش یعنی «غرور» است؛ و بر «خود را نگریستن» بعنوان فضیلت و مرحله‌ای از خودشناسی تاكیدمی‌كند، و آنرا از «خودبینی و غرور» بعنوان رذیلتی كه انسان را به دیگر رذائل وصل میكند، متمایز میكند.
حقیقی با اشاره به همراهی «غرور» با «دروغ» در «اندرزنامه‌های فارسی» گفت: غرور «خودپنداره» ای كاذب و دروغی است كه انسان برای محافظت از «من دروغین ساختگی» اش به خودش می‌گوید. و درمان این «غرور» معجون «علم و عمل» است. یعنی «آگاهی» از اینكه انسان درمقابل هستی، ناچیزی است، و «عمل» به این آگاهی با تمرین «فروتنی» است. آگاهی از منشا «غرور» و برداشتن توجه از روی این نیروی «غرور» و سوق دادن آن به سمت نیروی «فروتنی».
