گفتگو با فاطمه ذاكریان در برنامه هفت اقلیم
ذاكریان در این برنامه در مورد هنر كاربافی صحبت كرد و گفت : مهارت و ابتكار ایرانیان در هنر بافندگی سابقه‌ای بس طولانی دارد. روی تیغه مفرغی تبری كه با سفال‌های عهد اول شوش به دست آمده است، به تاثیر املاح مسی، نقشی از پارچه‌ای كه به آن پیچیده بودند به جامانده كه از آن معلوم می‌شود در حدود سه هزار تا سه هزار و پانصد سال پیش از میلاد، بافتن پارچه لطیف حتی با چرخ بافندگی دقیق معمول بوده است. شاید این پارچه از كتان بوده باشد. از یك میله‌ی مفرغی كه در تپه حصار دامغان با آثار دیگری متعلق به هزاره ی سوم پیش از میلاد كشف شده، پیدا است كه مخصوص ریسندگی بوده و با آن نخ‌های بسیار نازك می‌تنیدند و این خود دلیل پیشرفت ریسندگی در آن زمان است.
هخامنشیان در بافتن پارچه‌های پشمی نرم و لطیف مشهور بودند و این پارچه‌ها سبب شهرت لباس‌های فاخر و زیبای آن‌ها شده است. روی نقوش كاشی‌های لعابی كه از بناهای هخامنشی در شوش به‌دست آمده است همین پارچه‌های گل‌دار دیده می‌شوند كه قطعا طرح آن‌ها روی پارچه گلدوزی شده است.
اما شهرت هنر پارچه‌بافی ایران در دوره ساسانی به اوج رسید. در این دوره بود كه ابریشم از چین به ایران می‌آمد و در خود كشور هم پرورش كرم ابریشم و صنعت ابریشم به‌وفور رواج یافته بود. از این دوره تنها چند قطعه پارچه‌ی ابریشمی و یكی دو قطعه پارچه پشمی باقی مانده است. اما نقوشی كه از گل‌های این پارچه‌ها روی تصاویر طاق بستان و ظروف نقره ساسانی باقی مانده، اطلاعات ما را در این باب تكمیل می‌كند و كمال پیشرفت این هنر را در دوره ساسانی نشان می‌دهد. طرح‌های این پارچه‌ها بسیار گیرا و گوناگون است و شیوه آن‌ها امتیاز خاص دارد. اگرچه این امتیاز بیشتر از جهت استحكام و متانت نقش است تا از حیث ظرافت.
ذاكریان در ادامه گفت : در روستای ما به نام خراشاد در خراسان این هنر از قدیم بود و مادر و مادربزرگ من هم انجام م دادند و من از همان بچگی درگیر این هنر اصیل شدم. این هنر دستی را كه به «كارتوفی»، «كارششوك» و « كاركرباس» معروف است. من سعی كردم این هنر را در روستای خودمان احیا كنم و زنان زیادی را مشغول به كار كنم. من توانستم به مردم رستای خود كمك كنم و از سال 1383 این هنر توانست جای خود را در بین مردم باز كند.
