در وصف اسدالله ملك ، به مناسبت چهاردهم مرداد زادروز تولد او
اسدالله ملك، زاده 14 مردادماه سال1320، در محله دروازه دولت تهران و در خانواده ای اصالتا گیلك به دنیا آمد. پدرش نجاری چیره دست و دو برادرش حسین و عبدالله به ترتیب نوازنده سنتور و تنبك بودند و هر سه این برادران تحت تاثیر هنر دایی هایشان، علی اكبر، علی اصغر و محمدخان زنگنه، از موسیقیدانان دوره قاجار بودند. در میان این جمعِ هنرمند، اسدالله به یكی از سنتی نوازان نام آور عرصه موسیقی ایران بدل شد كه با وجود تبحّر در چند ساز و رسته موسیقی نظیر نوازندگی كمانچه و آهنگسازی، با ویولن نوازی به شهرت رسید. تسلط خاص او به ساز ویولن چنان بود كه هوادارانش آرشه و پنجه او را «سحرآمیز» لقب می دادند؛ هرچند زیبا نوازی او در كمانچه هم كمی از ویولنش نداشت و بسیاری از شاگردانش بر این باورند كه طنین دلنشین كمانچه ملك بود كه كامران داروغه را كمانچه نواز كرد.
سبك و مسیر زندگی هنری ملك قرابت بسیار نزدیكی با همنوایش پرویز یاحقی داشت؛ هردوی آنها در خانواده ای موسیقیدان پا به عرصه وجود گذاشته بودند و هر دو الفبای موسیقی را از دایی خود فراگرفته بودند. ملك نیز نواختن را در خردسالی، اما با ساز كمانچه آغاز كرده بود و حوالی هفت یا هشت سالگی با وساطت برادرِ سنتور نوازش، حسین ملك، به كلاس های درس ویولون استاد ابوالحسن صبا راه پیدا كرده بود؛ از این رو و از آنجایی كه یاحقی نیز از مكتب صبا بهره جسته بود، آنها در خصوص سبك و سیاق اجرای این ساز نیز بی شباهت با یكدیگر نبودند. از ویژگی های منحصربه فرد سبك ویولن نوازی ملك در كوك های غیر رایج او به ویژه در چهار مضراب و اجرای نتهای كشیده با لرزش و لمس سیم ها با چابك دستی به شیوه مختص خودش بود. به همین دلیل بازآفرینی تمامی آثار او پس از خودش با نمونه اصلی تفاوت فاحش داشت و آنی نمیشد كه خود او خلق كرده بود. ملك به جز نوازندگی، آهنگساز چیره دستی نیز بود و از طول دوران حیات ارزشمند او قریب به 200 ترانه و ملودی به یادگار مانده كه از معروف ترین نمونه های اجرا شده آنها می توان به میخانه، بی وفایی، حكایت دل، قاصدك، مرغ شباهنگ و غروب كوهستان اشاره كرد. او علاوه بر فعالیت در عرصه اجرا به تربیت هنرجو نیز اشتغال داشت و طی چهل سال تدریس در آموزشگاه شخصی خود واقع در محله مادری در كنار برادرش حسین ملك خوانندگان و نوازندگان بیشماری را تربیت كرد. در گوشه و كنار دنیای مجازی خاطرات متعددی از سال های پایانی عمر زنده یاد، استاد اسدالله ملك توسط دوستدارانش عنوان شده، در یكی از این خاطرات آمده است: "استاد تا آخرین ماه های زندگی كه در بیماری كامل بود بدون كوچكترین تغییر در سرعت پنجه و احساس و مایه، ساز میزد. به یاد دارم در مراسم یادبود منصور صارمی در حضور اكثریت هنرمندان كه در محیطی نزدیك و بسیار صمیمی نشسته بودند او تنها كسی بود كه با وجود بیماری مكررا از او درخواست میشد كه ساز بزند. او كه در اواخر عمر به سبب بیماری، پایش نیز كاملا لمس و فلج شده بود، بدون هیچ بهانه ای با همان متانت و سكوتی كه همیشه داشت درخواست مخاطبانش در مجالس را می پذیرفت و چه سازی هم می زد!... هیچ گونه افت و تغییری در نوازندگی او نبود!"
ملك، سرانجام در یكی از روزهای سه شنبه به تاریخ نهم بهمن ماه سال 1380 در سن 60 سالگی پس از دو سال تحمل رنج بیماری بر اثر تومور مغزی در بیمارستان ایرانمهر تهران بدرود حیات گفت و پیكر بی جانش در قطعه هنرمندان بهشت زهرای تهران تا همیشه آرام گرفت.
