گفتگو با سعید هاشم زاده منتقد سینما در برنامه سینما فرهنگ
هاشم زاده در ابتدا در مورد روتین بودن اكران صحبت كرد و گفت :
در آغاز فیلم ها ساخته می شدند تا به اكران در بیایند. همین مسئله رقابت در ارتقای كیفیت سینما ها را منجر شد. اگرچه بعد ها با شكل گیری جشنواره ها روند اكران دچار معضلاتی شده و از نظم خود خارج شد.چرا كه دیگر هدف از ساختن فیلم ها اكران نبود بلكه به نمایش در آمدن برای شركت های پخش فیلم و كسب جوایز ویژه بود.
هاشم زاده در ادامه در مورد روند مدرن شدن سینما و تغییر ساختار اكران صحبت كرد و گفت :
سینمای هنری مدرن در دهه شصت میلادی به واسطه حضور فیلم سازانی كه چهره های شاخص فرهنگ غرب به شمار می رفتند، به جایگاهی دست یافت كه به اعتقاد آندارش بالینت كواچ، می توان آن را نماد «روح زمانه» دانست؛ روح زمانه ای تازه برای نسل جدیدی كه می خواست اعتراض و مخالفتش را با فرهنگ بورژوایی آشكار كند. كواچ می گوید افراد این نسل كه با آگاهی از وجود میراثی سینمایی بالیده بودند، اصلاحات فرهنگی و آموزشی سال 1968 را با آغوش باز پذیرفتند. افراد این نسل در دهه های سی و چهل، توامان، با تولد صدا در سینما به دنیا آمده بودند و سینمای صامت را نه به مثابه فرمی منسوخ از سرگرمی های جمعی، بلكه به مثابه میراث هنری و فرهنگی خودشان گرامی می داشتند. در آن دهه سیاست هم با سینما درآمیخته شد. سال 1968 حاصل فرایند فرهنگی -تاریخی آغاز شده در درون عصر سینمای مدرن بود. بسیاری از منتقدان و فیلم سازان اوج هنر سینما و همچنین حاصل غایی بالندگی سینما و حتی نوع ژانر سرمشق وار یا مهم ترین ژانر فرهنگ مدرن را در سینمای مدرن می دیدند.
حال باید دید چه باید كرد تا روند اكران به نظم سابق خود برگردد.
