در برنامه «ققنوس» عنوان شد: گابریل گارسیا ماركز، نویسنده ای آزادی خواه و ضدامپریالیسم و بهترین در سبك رئالیسم جادویی بود.
در این برنامه همچنین، گابریل خوزه گارسیا ماركِز، نویسنده، روزنامه‌نگار، ناشر و فعال سیاسی كلمبیایی معرفی شد، كه در سال 1982 بخاطر نگارش رمان «صدسال تنهایی» جایزه ادبی نوبل را دریافت كرد.
او نویسنده ای آزادیخواه، ضدامپریالیسم، چپگرا و پشتیبان «فیدل كاسترو» رهبر فقید كوبا بود، و بخاطر دفاعش از حكومت كاسترو مدتی حق ورود به آمریكا را نداشت.
در این برنامه همچنین دغدغه اصلی ماركز در آثارش، جامعه و مردم عنوان شد كه آثار او روایتگر جوامع دیكتاتورزده‌اند و شخصیت‌ها و اتفاق‌های داستان‌هایش همگی نماد‌هایی از این جوامع هستند. به‌عبارتی، می‌توان آثار ماركز را متأثر از خانواده و محیطی دانست كه در آن زندگی می‌كرده است. این محیط محدود به كشور كلمبیا نبوده. او سال‌ها در كشورهای اروپایی مانند اسپانیا و كشورهای آمریكای لاتین مانند مكزیك زندگی كرد و با داستان مردمان آنها، رنج‌ها و افسانه‌هایشان از نزدیك آشنا بود.
در این برنامه همچنین با اشاره به برخی آثار گابریل گارسیا ماركز، تاكید شد كه بسیاری از آثار گابریل گارسیا ماركز، كالبدشكافی نظامهای وحشت و ترور است، آثار او در وصف كامل رژیم‌هایی است كه زندگی و حرمت شهروندان را ناچیز میگیرند، ماركز (بویژه در كتاب گزارش یك آدم ربایی) رنج و درد قربانیان دیكتاتوری را شرح می‌دهد.
سبك آثار و نوشته های ماركز، رئالیسم جادویی بود. پیوند واقعیت و تخیل هنری بود كه ماركز در آن بسیار چیره‌دست بود و همین ویژگی‌اش او را به شناخته‌شده‌ترین و شاید بهترین نویسنده سبك رئالیسم جادویی تبدیل كرد. رئالیسم جادویی در واقع شاخه‌ای از واقع‌گرایی است كه رویدادها یا ویژگی‌های جادویی به آن اضافه شده است. با اینكه ماركز را بیشتر با این سبك می‌شناسند، این تنها زمینه‌ای نبود كه او در آن قلم می‌زد؛ روزنامه‌نگاری دیگر حوزه‌ای است كه بخش زیادی از نوشته‌های ماركز را به خود اختصاص داده است.
