شاعرانه با غزلی از رهی معیری
گر به چشم دل جانا جلوه‌های ما بینی
در حریم اهل دل جلوه خدا بینی
راز آسمان‌ها را در نگاه ما خوانی
نور صبحگاهی را بر جبین ما بینی
در مصاف مسكینان چرخ را زبون یابی
با شكوه درویشان شاه را گدا بینی
گر طلب كنی از جان عشق و دردمندی را
عشق را هنر یابی درد را دوا بینی
چون صبا ز خار و گل ترك آشنایی كن
تا بهر چه روی آری روی آشنا بینی
نی ز نغمه واماند چون ز لب جدا ماند
وای اگر دل خود را از خدا جدا بینی
تار و پود هستی را سوختیم و خرسندیم
رند عافیت‌سوزی همچو ما كجا بینی
تابد از دلم شب‌ها پرتوی چو كوكب‌ها
صبح روشنم خوانی گر شبی مرا بینی
ترك خودپرستی كن عاشقی و مستی كن
تا ز دام غم خود را چون رهی رها بینی
