هادی سعید كیاسری رئیس كانون های بیدل دهلوی در برنامه «در دری» ویژه برنامه نكوداشت «استادشهریار» كه در روز شعر و ادب فارسی در محل رادیو فرهنگ برگزار شد گفت: زبان وطن انسان و خانه هستی است و شاعران و نویسندگان فرشته نگهبان این وطن اند.
وی قدرشناسی از نگهبانان زبان را بهترین راه پاسداشت زبان دانست و گفت: برای پاسداشت زبان فارسی، باید قدر شاعران و نویسندگان فارسی زبان را بدانیم و فرصت فعالیت، تلاش و تعامل را برای آنها فراهم كنیم.
كیاسری همچنین زبان فارسی را دارای اقتدار و حیات قدرتمندانه دانست و گفت: علی‌رقم خباثتها و دشمنی های بسیار، زبان فارسی امروز همچنان قدرتمندانه اقتدار دارد؛ چراكه بسیاری از بزرگان و شاعران و نویسندگان از همان زمان «یعقوب لیث» كه تاكید بر زبان فارسی داشت، كوشیدند كه به كمك قدرت شعر زبان فارسی، كه زبان دربار بود، فارسی را حفظ كنند و گسترش دهند و اینگونه زبان فارسی از بخارا تا بغداد را گرفت و خوشبختانه امروز هنوز هم شاعران در هند و تركیه به فارسی شعر می‌گویند. و امروز بهترین راه پاسداست زبان فارسی، قدردانی از نگهبانان زبان فارسی و ایجاد فرصت فعالیت و تعامل برای آنهاست.
وی با اشاره به سرگذشت زبان فارسی در هند و تلاش دشمنان برای مقابله با زبان فارسی گفت: 70 سال پیش در هند حتی عقدنامه‌ها به زبان فارسی بود و اتفاقی كه امروز در افغانستان در حال وقوع است، شبیه همان اتفاقی است كه 70 سال پیش در هند افتاد و باید دغدغه مند و هوشیارانه فارسی را پاس بداریم. و اگر دیروز بخارا را ازدست داده ایم، بكوشیم كه، دیگر قطب‌های درخشان زبان فارسی چون «تاجیكستان» و ... را حفظ كنیم.
وی همچنین با اشاره به كوشش‌های اهل فن برای جایگزینی زبان‌هایی چون فارسی در هند گفت: البته كوشش اصلی را انگلیسی ها با جایگزینی زبان انگلیسی در هند انجام دادند؛ آنزمان كه در اروپای قرن 17 پس از تحلیل و بررسیها، به این باور رسیدند كه برای به زانو درآوردن 3 امپراتوری وقت؛یعنی گوركانی، صفوی، و عثمانی باید از راه نفوذ وارد شوند، لذا «كمپانی هندشرقی» زمانی كه هند را در اختیار می‌گیرد اولین كاری كه می‌كند تیشه به زبان آن میزنند، كه آنزمان «فارسی» بود و فارسی زبان زنده تفكر و زبان مفاهمه بین القومی بود. و افتخار هندی ها این بود كه در این زمینه تنه به تنه ایرانی ها میزنند.
وی با تاكید بر گستره عظیم زبان فارسی در آنزمان گفت: گستره زبان فارسی از بنگال تا بالكان و از زنگبار تا قلب دولت عثمانی می‌رفت، سران دولت عثمانی دیوان فارسی داشتند و دیوان حافظ دستخط آنها در موزه‌ها فراوان است. و بیش از 700 سال؛ یعنی از دوره محمود تا زمان پادشاه گوركانی، دوره حاكمیت مطلق زبان فارسی بر زبان اداری، رسمی، سیاسی، مكاتبات، دیوان، رسائل و حتی كتب دینی بوده است و هند جز اركان زبان فارسی است و میراث خطی و معنوی عظیمی در این زمینه دارد.
