در این قسمت از «مستندفرهنگ»،جهان هنرمندی روایت می‌شود كه 10 آبان 1303 در جنوب تهران به دنیا آمد؛ نوجوانی كه در كوچه‌های مولوی و شوش بزرگ شد و صداقت، صمیمیت و شیرینی لحن تهران قدیم را با خود تا پایان عمر حمل كرد. این برنامه مستندی پرتره از مرتضی احمدی است كه از خانواده‌ای اهل تلاش می‌آمد، ابتدا راهی مكتب شد و سپس در دبستان و دبیرستان‌های منوچهری، شرف و روشن درس خواند؛ اما روحیه جوشانش او را خیلی زود به صحنهٔ ورزش و سپس به دنیای هنر كشاند.

ورزش باستانی و فوتبال نخستین علاقه‌های جدی او بودند. در تیم دبیرستان و بعدها در باشگاه راه‌آهن تهران بازی كرد و حتی به مقام مربیگری رسید. اما جرقهٔ اصلی زندگی او در سال‌های 1321 و 1322 زده شد؛ زمانی كه با دوستانش «تماشاخانهٔ ماه» را دایر كرد و سپس در تئاتر فرهنگ، پیش‌پرده‌خوانی را آغاز نمود؛ جایی كه برای نخستین‌بار ترانه‌خوانی به سبك بیات تهران را به فضای عمومی آورد، سبكی كه بعدها هویت موسیقایی او شد.

حمیرا فراتی در این برنامه توضیح می‌دهد كه چگونه یك ترانه او را به رادیو تهران كشاند و صدای گرمش در پیش‌پرده‌ها و اجراهای طنز اجتماعی، محبوبیت فراوانی یافت.
این مستند همچنین به نقش مهم او در رادیو می‌پردازد؛ از خلق تیپ معروف بابا جاهل گریان تا اجرای برنامه‌های كمدی كه در دهه‌های سی تا پنجاه محبوبیت بی‌سابقه‌ای داشتند. او یكی از پایه‌های دوبلهٔ ایران بود؛ صدای روباه مكار «پینوكیو»، بابا علاءالدین در «سندباد»، و ده‌ها نقش ماندگار دیگر، با روحیهٔ شیطنت‌آمیز تهرونی او جان گرفتند.

برنامه به سال‌های دوری او از بازیگری پس از كودتای 28 مرداد و بازگشت دوباره‌اش در تلویزیون نیز می‌پردازد؛ از «سلطان صاحبقران» و «هفت شهر عشق» تا «آیینه» و «زیر بازارچه». همچنین به پروژهٔ «چهل و هشت داستان» و نقش‌آفرینی‌اش برای كودكان ،كاری كه روحوضی را وارد قصه‌های غربی كرد‌،پرداخت می‌شود.

در بخش پایانی، روایت زندگی شخصی او، همسرش «زهرا جوانشیر»، فرزندانش، و نیز تشییع باشكوهش در آذر 1393 مرور می‌شود؛ بدرقه‌ای برای مردی كه بیش از 80 سال با صدا، طنز، ترانه و دوبله، فرهنگ تهران را زنده نگه داشت.
« مستند فرهنگ» را ساعت 14:30 روی نوجوان ام ردیف 106 نگاهرتز از رادیو فرهنگ به همت گروه تولید و تامین بشنوبد.